دیشب به همراه دوستان عزیز تیوالی به تماشای این اثر نشستم و به عنوان یک اثر مدرنیستی واقعا دوستش داشتم.
با دوستان که صحبت می‌کردیم این اجرا ما رو یاد اجرای توافق نامه انداخت، مجددا یک سه‌گانه انسانی حول یک موضوع مشخص (در اینجا درک از هنر).
اجرا توانسته بود یک سه گانه خوب از سه شخصیت که به وضوح اطراف خودم میدیدم ایجاد کند که این سه گانه با بازی‌های قوی بازیگران واقعا بدهکاری به تماشاگر باقی نگذاشت.
به نظر من مهم ترین شخصیت این نمایش ایوان بود و به شدت من رو یاد این جمله انداخت که به نوعی روایت جهان امروز ما نیز هست:
Hard times create strong men, strong men create good times, good times create weak men, and weak men create hard times.
و این مفهوم به درستی در این نمایش منعکس شد.
نمایش مثل همه‌ی نمایش‌هایی که اخیرا دیدم می‌توانست کوتاه تر و در حد یک ساعت باشد اما در نهایت ریتم کند در بخش‌هایی از نمایش چیزی نبود که لذت من از این نمایش را کم کند.
طنز کار ویژگی‌ای که داشت این بود که از تعداد زیادی طنز موقعیت ساخته شده بود و این به نظرم نوآوری این اجرا بود.
بازی‌ها به نظرم همگی درخشان بودند (بهتر بگویم همگی شخصیت داشتند) و دین خود را به رسالت کار ادا کردند.
با آرزوی موفقیت.