نمایشی که دیروز به اجرای آن نشستم، بیشتر به شعر شبیه بود تا تئاتر! جابجایی سریع و بی قاعده ی راویان، نقش ها، زمان و مکان ها در این نمایشنامه، همچنین دیوارنویسی بدون فوکوس و نامناسب صحبت های راویان (چه ترجمه ی صحبت های بازیگران ایتالیایی و چه راوی فارسی زبان) و ریتم تند اجرا، اجازه ی تمرکز و فهم نمایش را به تماشاگران نمی داد. علاوه بر این مسئله، وضعیت تماشاکده ی باران به هیچ وجه مناسب جشنواره فجر و حجم بالای تماشاگران نبود. در اجراهای دیروز این نمایش نیمی از صندلی های خریده شده توسط تماشاگران، با افراد وی آی پی و غیره پر شده بود و مسئولان پاسخگوی اعتراض مردم نبودند.