1- استفاده ی بسیار خوب از امکانات تالار وحدت شکوه کار رو صد چندان کرده بود. استفاده ی بی نظیر از موسیقی، حرکات نمایش مده آ، سن متحرک، و دکور و نور پردازی بی نظیر و عمق صحنه ی بالا یک جلوه ی بصری عالی به کار داده بود. خوشحالم که سالنی با این امکانات خوب در ایران هست. امیدوارم همیشه این سالن به کار هایی با این قدرت و قوت اختصاص داده بشه که امکانات تالار وحدت به خوبی مورد استفاده قرار بگیره.
2- بازی فوق العاده ی فرهاد آییش و ایوب آقاخانی خیلی به دلم نشست. به خصوص ایوب آقاخانی و فریاد هاش در سکانس پس از حکم دادگاه. بی تعارف بگم همیشه وقتی صدای آقای آقاخانی رو در رادیو نمایش می شنیدم و تعریف بقیه رو از ایشون می دیدم حس می کردم بیش از اندازه دارن آقای آقاخانی رو بزرگ می کنن ولی قدرت بازی شون (حتی بازی در سکوت و سکون به هنگام نقش آفرینی بقیه بازیگر ها) منو تحت تاثیر قرار داد. واقعا از ایشون ممنونم که در تئاتر فعالیت می کنند و ما رو با بازی خوبشون غرق لذت می کنند.
3- صحنه ی دادگاه بی نظیر شروع شد، در میانه ی راه سکته ای داشت، بعد به یک شکوه فوق العاده رسید. کاش زمان این دادگاه بیشتر می بود. شخصیت نکته سنج و شیرین زبانی مثل سقراط خیلی بیشتر از این ها می تونست با دیالوگ هاش به تن هیات منصفه شلاق بزنه! پتانسیلی که به نظر من حقیر از کف نمایشنامه نویس محترم رفت.
4- بی زمانی کار نقطه ی اوج و شاهکار ایده ی کارگردان و نویسنده بود. طراحی لباس ها دقیقا این حس رو ایجاد می کرد. هم چنین اینکه مردم هم در سکانس دادگاه مخاطب قرار گرفته و در واقع از مردم به عنوان عنصر صحنه استفاده کردند کار هوشمندانه ای بود. انتقادی تند و گزنده که همه ی حاضران سالن رو در بر می گرفت. آقای نعیمی متشکریم!
5- دست آخر کاش دیالوگ های پایانی این طور شعار گونه نمی شد. سافو حرف بیجایی زد! از سقراط و سافو عذر میخوام ولی واقعا حرف بیجایی بود! :)