خانم نجاتی عزیز در متن به این موارد که کاملا بدون هر گونه پیچیدگی زوایای داستان فاش شده و فرصت کشف از تماشاگر گرفته شده اشاره کردم:

«وجود راوی به عنوان نویسنده، توری پیش روی بیننده که تصویر بازیگر را در چشم تماشاچی وهم آلود و همانند فردی در زهدان مادر می کند و علاوه بر این ها اشاره به فیلم «دیگران» به حدی واضح و شفاف است که امکان کشف را از بیننده می گیرد. حتی زمانی که خانم کیخایی آیه ای از قرآن می خواند و کارگردان از ترس آن که مبادا مفهوم آیه برای بیننده گنگ و نامفهوم باشد ترجمه ی آن را در پشت صحنه به نمایش در می آورد».

از ابتدا وجود توری و به خصوص اشاره به فیلم دیگران این باور رو در من ایجاد کرد که هر چه پشت توری می بینیم واقعیت نیست. لذت این ... دیدن ادامه ›› نمایش به اونه که من تا پایان نتونم این مساله رو حدس بزنم نه این که از ابتدا تکلیفم با کار روشن شده باشه. در مورد آیه ی قرآن هم، اون فقط یه مثال از نگاه کارگردان به تماشاچیه. معمولا این حس رو دارم که جناب یعقوبی (به معنای توهین به مخاطب در نظر گرفته نشه)تصور می کنند که اغلب بینندگانشون قدرت ادراک و تخیل حداقلی دارند و همیشه سعی می کنند بهشون کمک کنند. ترجمه ی آیه ی قرآن وسط یک کار نمایشی مثل این می مونه که تو یه تئاتر مثلا بازیگر از کلمه ای نامانوس استفاده کنه و بعد نمایش رو قطع کنه و به تماشاچی معنای کلمه رو توضیح بده! مبادا که تماشاگر این اشاره رو نفهمیده باشه. به نظرم این چیز ها لذت کشف رو در کار می کشه.

شاهین عزیز به نظر من برخی از نمایش ها و فیلم ها الویت اولشان داستان گویی و گره گشایی از پیچش های داستانی صرف نیست بلکه ابراز زیبایی شناسانه ای از وضعیتی است(ذیل قالب اعتراض و نقد)که در زمینه آن واقعیت و فراواقعیت با هم تنیده شده و به ساختار نمایش و شخصیت ها تسری می یابد و گره گشایی پیچش های داستان تنها به یکی از ارکان بدل می شود چون به نظرم کلیت اثراین تمامیت قصه پرداز را به دلیل شاعرانگی و ساختش طلب نمی کند.
سالها پیش محمد یعقوبی نمایشی با مضمون به خواب رفتگی کارکرده است اگر اشتباه نکنم با نویسندگی ریما رامین فر به عنوان" پس تا فردا" ..درجستجوی سریع در وبسایت آقای یعقوبی اطلاعاتی خاص و مبسوطی درباره این نمایش پیدا نکردم..مضمون را دقیق به یاد ندارم اما موضوع به خواب رفتن زنی برای مدت طولانی است و رابطه خواهر زن به خواب فرورفته با شوهر آن و..با اینکه اصلا شباهتی به فضا ریالیسم جادویی هیولاخوانی ندارد اما مضمون کاملا رئال هم ندارد و بعد از سالها فضاهای مشابهی به ذهنم می آید

بله آقای نصیری عزیز، مطالب شما را که موید توضیح واضحات کارگردان بود خواندم.البته یک نکته ای هست ؛نمیخواهم بگویم این نمایش پیچیده بود و درک بالایی میخواست ولی شاهین جان همه تماشاگران هم مثل شما اهل مطالعه نیستند و ممکنست فهم دقیقی از مفاهیم ارائه شده حاصل نکنند. کارگردان گاه ناچار است گره گشایی کند.درمورد اشاره مستقیم به فیلم دیگران گمان می کنم چون در صحنه ای ابراهیم مثل آن پیرزن فیلم که با ارواح ارتباط داشت شروع کرد به خط خطی کردن اوراق، نویسنده میخواست اشاره کند که این ایده را از فیلم الگو برداری کرده است،

ابر شیر عزیز اجازه بدید کامنت شما رو از آخر به اول پاسخ بدم:

1. جناب یعقوبی نمایشنامه ای دارند با عنوان یک دقیقه سکوت که پارسال اسفند ماه نمایشنامه خوانی شد. دقیقا همین موضوعیه که شما گفتید. دختر به خواب میره و هر بار چندین سال خوابیده. نه اون کار رو نمیشه چندان در قالب رئالیسم جادویی در نظر گرفت. جنس و سبک نغمه ثمینی از این منظر در این کار مشخصه. این دو نمایش به لحاظ حال و هوا با هم متفاوتند.

2. در مورد پیچش داستانی باید بگم اتفاقا حس می کنم متن خانم ثمینی پیچش های نمایشی لازم رو داشته اما کارگردان از ترس این که مبادا ... دیدن ادامه ›› تماشاگر با سوال های بی پاسخ از سالن خارج بشه این توضیحات محیطی و فرامتنی رو در کار وارد کرده. اتفاقا من بر عکس شما فکر می کنم اون اتفاق زیبایی شناسانه در اجرا اتفاق نیفتاده و به ویژه در لحظات پایانی نمایش با یک بیانیه ی کاملا سیاسی و بدون ظرافت های زیبایی شناختی روبرو هستیم. در واقع پیام بر فرم پیشی گرفته. گر چه نمای آخر و کلیپی که پخش شد باز هم پایان بندی کار رو نجات میده. کلا فکر می کنم هیولا خوانی ترکیبی از ایده های خوب و بد بوده که میشد بعضی اتفاقات در اون نیفته تا اثری به واقع دوست داشتنی برای من باشه.

ممنون که نوشته ی من رو خوندید