Haunted . . .

1. کورش نریمانی دیروز مهمان برنامه ی قاب کلمات رادیو نمایش بود. از روز های سخت دهه هفتاد می گفت که با نادر برهانی مرند تمام خیابان انقلاب رو پوستر می چسبوندن و برای یک سالن گرفتن چه سختی هایی تحمل کردند. به یاد سیاوش افتادم و یه بار دیگه چقدر خوشحال شدم که این فرصت رو به دست آورده تا خودش رو در معرض قضاوت عموم قرار بده. امیدوارم در این مسیر موفق و پیروز باشه.

2. نزدیک ترین واژه در فارسی برای عبارت Haunted به نظر من «جن زده» است. حضور یک موجود بیگانه در فضایی آشنا. یه بار دیگه بد نیست خط سیر داستان رو با هم مرور کنیم: موجودی از دل پسر خانواده بیرون اومده و فضای زندگی اون ها رو تغییر داده. فضایی غیر متعارف به گونه ای کاملا عادی تصویر سازی شده. در عین حال انبوه پاکت آبمیوه ها، تکرار صحنه، پایه ی میز سوخته و دیالوگ های سمپاش همگی نشانه ای از یک چرخه ی سیزیف وار داره. دو رویکرد مختلف رو شاهد هستیم: عادی سازی یک فضای سورئال (مثل مسخ) و بیهودگی و پوچی تکرار مواجهه با این شرایط. سوسک از شکم پسر خانواده بیرون اومده یعنی بخشی از وجود اونه. نکته ی کلیدی در این رویکرد رفتار پدر خانواده است: او به شدت به اطرافیان خودش آسیب می رسونه. پسر خودش رو کور می کنه و به دنبال نابودی زاییده ی پسر دیگر هست. ... دیدن ادامه ›› به نوعی با این چرخه روبرو هستیم: زاییده های ما، درونیات ما، زندگی اطرافیان مون رو تحت تاثیر قرار میده. اون ها ما رو به گند کاری متهم می کنند و همیشه به دنبال نابود کردن اون چیزی هستند که ما ساختیم. و این چرخه تمامی نداره. کسی هم که سعی می کنه این زاییده رو پرورش بده و تغذیه کنه محکوم به کور شدنه! دست آخر زاینده، تصمیم میگیره تا به جایی بره که به اون تعلق داره و خودش رو از قیود اطرافیانش رها کنه، او به جایی تعلق داره که «کبد، لپ تاپ و وسایلش» اون جا هستند. او ترجیح میده با زاییده های خودش زندگی کنه تا با انبوهی از باید و نباید ها. برداشت احمقانه ای بود نه؟ :)

3. اما چه اتفاقی برای هانتد می افته که نباید بیفته؟ درک فضای ابزورد و اجرای اکسپرسیونیستی در هانتد کار چندان سختی نیست. بازی های اغراق شده و موسیقی گوشخراش لازمه ی این سبک به شمار میره. همه چیز آماده است تا در تماشاگر فضای ملال و انزجار به وجود بیاره. طبیعیه که کارگردان و نویسنده توقع ندارند که کاتارسیس به شکل لذت در تماشاگر ایجاد بشه بلکه این بار کاتارسیس از رهگذر انزجار و نفرت نسبت به این ملال چندش آور بروز و ظهور پیدا می کنه. اما نشانه گذاری های هانتد گاه به شدت شخصی میشه. سیاوش عزیز! فراموش نکن تعدد نشانه ها اگه تبدیل به یک کلاف سر در گم و کاملا خصوصی و شخصی بشه، نمایش از فرط معنا گرایی به بی معنایی می رسه. هانتد در لبه ی این مرز حرکت می کنه. این که انبوهی از تماشاگران با کوهی از سوالات از سالن بیرون برن به عقیده ی م اصلا برای یک نمایش امتیاز محسوب نمیشه. نشانه گذاری ها و استعارات باید کاملا کنترل شده باشه که به نظر من در هانتد این اتفاق نیفتاده. ضمن این که نبود موسیقی پایانی برای این کار، به دل من ننشسته. این که نمایش بدون موخره به پایان برسه و ناگهان به پایان برسیم به نظرم با اون چرخه ای که در نمایش بهش اشاره شده جور در نمیاد. با این حال لذت کشف و بررسی این متن برای من اونقدر بود که به تماشای دوباره و سه باره ی اون بنشینم. البته گویا اجرای اول (که من دیدم) عینا تکرار همون اجرا در جشنواره ی امید بوده و از شب های بعد تغییراتی جزئی ایجاد شده. جمعه دوباره به تماشای کار خواهم نشست تا بین این سه اجرا مقایسه ای داشته باشم.

سپاس از سیاوش حیدری عزیز و بچه های گروه. امیدوارم در سه اجرای باقی مونده موفق باشید.