در میان هیاهوی پیچیده و وامانده در آثار چخوف و شکسپیر و مولیر و سوفوکل و گوته و برشت و ایبسن و بکت و استریندبرگ و یونسکو و میلر و کامو و سیمون و ویلیامز و سارتر و رولان و برناردشاو و اونیل و غیره و غیره که متاسفانه بسیاری از هنرمندان ما را بی خود و بی جهت تا این حد درگیر خود ساخته ، هنوز هم هستند بزرگانی از تئاتر این سرزمین چون اکبر رادی ، بهرام بیضایی ، قطب الدین صادقی ، علی رفیعی و حمید رضا آذرنگ عزیز که از دردها و دغدغه های مردمان این سرزمین می گویند تا تئاتر ایران تنها بازگو کننده چندین و چندباره هملت ها ، مکبث ها ، در انتظار گودوها ، اودیپ شهریارها ، باغ آلبالوها ، اتللوها ، آنتیگونه ها ، دشمن مردم ها ، خسیس ها ، کرگدن ها و غیره و غیره نباشد و خود نیز حرفی برای گفتن داشته باشد.

هتلی ها با نمایشنامه ای قوی ، طراحی زیبا و بازیهای بسیارخوب همه بازیگرانش از دغدغه های مردمان این سرزمین میگوید که به آینده خود و عزیزانشان فکر نمیکنند و تنها خود را می بینند و عمل میکنند ، عملی که نمود آن سالها بعد هم همچنان باقی میماند ، هتلی ها نمایشی است که شما را هنرمندانه هم می خنداند و هم می گریاند و پس از پایان نیز شما را به فکر وامیدارد و رهایتان نمیکند.

زمان زیادی از این نمایش باقی نمانده و من نیز دیشب موفق به دیدن آن شدم، اما دیدن آن را به همه هنردوستان و عزیزانی که قلبشان برای این سرزمین و اعتلای هنر آن می تپد شدیدا توصیه میکنم .