بخاطر علاقه خاصی که به اجراهای روان و رهای خانم بهاره رهنما دارم، دیشب با شور و اشتیاق خاصی به تماشای این اجرا نشستم.

صرفنظر از ساعت بسیار دیر این اجرا، و این که با توجه به سالن، صندلی هایی که بصورت معلق در سالن بعنوان دکور نصب شده بودند خیلی از بخش های اجرا رو ماسکه می کردند و باید حدس می زدیم که آن پشت چه می گذرد! ( تازه من در جایگاه C نشیته بودم!

متن و موضوع بسیار محکم و قوی و زیبا و تامل برانگیز بود ، در این هیچ بحثی نیست و پایان غیر قابل پیش بینی آن بیشتر بیننده را تحت تاثیر قرار می داد. اما باید بگم که اجرای خانم رهنما در حد نمایش نامه خوانی بود نه اجرا ی زنده تاتر.. دیالوگ ها بدون هیچ احساسی تند- اتند بیان می شد و هیچ حسی پشتش نبود. خیلی سرد و بیانیه وار ادا می شد .

شاید بخاطر این بود که آخرین اجراهاست و ایشان خسته بودند اما اگر از اولین روز همینجور بود اصلاً از تعداد بالای صندلی های خالی تعجب نمی کنم.