در این نمایش، به جای تماشای جریان هنر به تماشای ابتذال نشستم. کار سرشار از تکیه کلام های نامربوط و اصطلاحا خنده‌گیری های زورکی بود. این طور حس می‌شد که عملا هر گفته‌ی مربوط یا نامربوطی که در سر جلسات تمرین باعث خنده شده بود را به زور در چشم و گوش تماشاگر می‌کنند.
تبدیل یکی از مهمترین تراژدی‌های عاشقانه به یک نمایش ابتذال محض، وحشتناک به نظر می‌رسد.