با وجود نقدهای منفی راجع به فیلم بازم فیلم میرکریمی بود و باید می دیدم. طرز فکرم خیلی منفی بود و منتظر سکوتهای بی دلیل و از سر ضعف راننده بودم. اما نظر من و دوستم بر خلاف نقدهایی که راجبش خوندم و نچ نچ و بی حوصلگی هم-سینمایی ها مثبت بود. من هیچ جای فیلم این فکر سراغم نیومد که چرا حرف نمی زنه یا نمی تونه حرف بزنه، به جاش تحسینش می کردم که چطور می تونه چیزی نگه و سکوت کنه. به نظرم اسم باطنی این فیلمو می شه گذاشت "اصالت سکوت" چون مرد فیلم تنها در مورد زن و قضاوتا و سوالایی که درمورد اون ازش می شه سکوت می کنه نه جاهای دیگه. بیشتر ناراحتیم از این بود که اون المانای میرکریمی گونه فیلم که منو جذب فیلماش می کنه -جزئیاتی از زندگی و آدما- و باعث می شه چندباره ببینمشون و بخوام هر از چندگاهی بچشمشون و انرژی بگیرم، تو این فیلم مثل فیلمای قبلیش جذبم نکرد حس کردم فیلم و کارگردانم مثل زمونه بی حوصله شدن. بهرحال من فیلمو با وجود همه ضعفاش دوست داشتم، اما خیلی کمتر از "خیلی دور خیلی نزدیک" و "به همین سادگی". فقط در حدی بود که بگم میرکریمی فهمیدم چی می گی و درست می گی. انگار نه ما دیگه اون آدمای سابقیم، نه جامعه و نه کارگردانا...