خانه ام آتش گرفته ست ، آتشی جانسوز.

هر طرف می سوزد این آتش،

پرده ها و فرشها را ، تارشان با پود.


من به هر سو می دوم گریان،

در لهیب آتش پر دود؛




وز میان خنده هایم تلخ،

و خروش گریه ام ناشاد،

از دورن خسته ی سوزان،

می ... دیدن ادامه ›› کنم فریاد ، ای فریاد ! ی فریاد!




خانه ام آتش گرفته ست ، آتشی بی رحم.

همچنان می سوزد این آتش ،

نقشهایی را که من بستم به خون دل،

بر سر و چشم در و دیوار ،

در شب رسوای بی ساحل.




وای بر من ، سوزد و سوزد

غنچه هایی را که پروردم به دشواری،

در دهان گود گلدانها ،

روزهای سخت بیماری.



از فراز بامهاشان ، شاد ،

دشمنانم موذیانه خنده های فتحشان بر لب،

بر من آتش به جان ناظر .



تا سحرگاهان ، که می داند، که بود من شود نابود.


خفته اند این مهربان همسایگانم شاد در بستر،

صبح از من مانده بر جا مشت خکستر ؛


وای ، ایا هیچ سر بر می کنند از خواب،

مهربان همسایگانم از پی امداد ؟


سوزدم این آتش بیدادگر بنیاد .


می کنم فریاد ، ای فریاد ! ای فریاد!
.
.
.
.