آروند دشت آرای در نمایش " لندن.رم.تهران.آمستردام " تلاش می کند در 80 دقیقه یک غلط چند هزار ساله را تصحیح کند که به شخصه عقیده دارم در این کار موفق بوده .
نمایشی که هچ نمایش نامه ای ندارد . داستان نیست ، زندگیست .
مارین ، مارین است . ندا ، نداست . میثم ، میثم است . مارتا ، مارتاست . ایده ، ایده است . ملودی ، ملویست . امی ، امی است .
همه خودشانند . داستان ، داستان خودشان است .
بازیگران نقش بازی نمی کنند ، سعی ندارند به تماشاگر به قبولانند که شخصه دیگریند ، آن ها زندگی می کنند . گوشه ای از زندگیشان را به نمایش می گذارند نه هنرشان را .
هدف یک چیز است : درباره ی تصویری که از من داری تجدید نظر کن
reconsider your image of me
من دیشب به دیدن این نمایش نشستم . نکاتی من را متوجه خود کرد . نکاتی که هیچ گاه به آن ها فکر نکرده بودم ، نکاتی که بسیار ساده و روان بودند ولی در حرکت رو به جلوی زندگی دیده نمی شوند .
نمایش لندن.رم.تهران.آمستردام یک کلاس درس است . درس زندگی .