در وهله ی اول ساخت فیلمی در ژانر وحشت را باید در سینمای کم ژانر ایران به فال نیک گرفت . سینمایی که هنوز که هنوزه یکی از بهترین ساخته هاش در این ژانر( شب بیست و نهم ) مربوط به دهه هفتاداست و تلاشهای کمی که پس از اون انجام شده یا به کمدی های نا خواسته انجامیده (پارک وی) یا آنچنانکه باید دیده نشده (پستچی سه بار در نمی زند) و اما روایت ناپدید شدن مریم...

فیلم تلاش در به تصویر کشیدن و بازسازی کلاژ گونه اتفاقی به گفته فیلمساز بر اساس داستانی واقعی را دارد که هنوز هم نا گفته هایی از آن باقی مانده . داستان یک مستند ساز که در پی سفارش یک تهیه کننده مرموز سعی در ساخت فیلمی درباره قدرتهای ماورا طبیعی دارد و در این مسیر زندگی وبه خصوص همسرش را به شدت به خطر می اندازد.
فیلم در قدم اول یعنی طرح موضوع و ارائه یک داستان ابتدایی جذاب موفق عمل می کند.ولی چند قدم اشتباه نمی گذارد فیلم به همان خوبی به سر منزل مقصود برسد و آنطور که باید تماشاچی را تحت تاثیر قرار دهد (شما بخوانید بترساند!!!)
قدم اشتباه اول : فیلم در ابتدا به شدت بر روی مستند بودن وقایع و واقعی بودن افراد داستان تاکید می کند ولی در طول فیلم و به خصوص در صحنه های باز سازی شده حتی انگار خود خواسته تصنعی است و حتی بازیها هم بسیار غلو شده به نظر می آید .
قدم اشتباه دوم : فیلم در چند جا سعی می کند با ارائه اطلاعات ... دیدن ادامه ›› ناقص و رمزگشایی نشده قواعد ژانر را رعایت کند ولی به علت نحوه بیان , چندان تاثیر گذار نیست . به عنوان نمونه به قسمت های روانشناس یا کتاب قدیمی یا شخصیت یاسر اشاره می کنم البته در مواردی هم میخ خود را درست می کوبد : فیلبردار ناشناس و...
قدم اشتباه سوم : در بسیاری از مواقع استفاده درستی از تصاویر آرشیوی که از دوربین مستند ساز اصلی استخراج شده نمی شود و در میان تصاویر بازسازی شده به چشم نمی آیند .

شاید با سختگیری بتوان ایرادات دیگری نیز به فیلم وارد دانست ولی در کل ساخت فیلم آنهم با این رویکرد به عنوان قدم های اول چندان هم خالی از لطف نیست اگر چه هنوز هم اگر بخواهید یک ترس ایرانی تجربه کنید ,(شب و بیست و نهم ) انتخاب بهتری است.