نمایش نسبتاً خوبی بود. بازی هر دو بازیگر خوب بود و طراحی خلاقانه ی صحنه فضای خوبی به نمایش می داد. ایده ی نمایش به نظرم قدری بیش از اندازه گسسته بود اما احساس درونی شوایک خیلی خوب منتقل می شد، این احساس بیگانگی از جهانی جنگ زده و جامعه ای گرفتار استبداد که شایعه ساز، آدم کش پرور و برانگیزاننده ی تزویر و ریاکاری است. شوایک این بیگانگی را حس می کند وقتی می بیند که سگ هایش حتی، شاید ناخواسته، قربانی شده اند تا رفع گرسنگی محرومان کنند چون جهان به خودی خود محرومیت ها را از بین نمی برد. از آن طرف، مادرش قربانی قساوتی شده است که ابتدا قرار بود مایه ی آرامش و رفع تنهایی باشد. ضربه ی نهایی به شوایک آنجا وارد آمد که دید جنگ نه به خواسته ی او آغاز شد و نه به خواسته ی او پایان یافت. همه چیز بیش از حد مسخره و پیش پاافتاده بود (حتی آغاز جنگ) اما نتیجه واقعی است: درد و رنج و نهایتاً، نابودی زندگی های بسیار.
وضعیت سالن افتضاح بود و گروه اجراکننده، به نظرم، نباید این مسئله را نادیده بگیرند. من بعد از 10 دقیقه کمردرد و پادرد گرفتم چون نه می شد جای پا را تغییر داد و بهتر نشست و نه می شد به عقب تکیه داد. مسئولان سالن با خودشان فکر نمی کنند که اگر کسی خواست از انتهای سالن بلند شود و به هر دلیل، مثلاً بدحالی، از سالن خارج شود، چگونه می تواند این کار را بکند؟ به علاوه، نمی دانم چه اصراری بوده است که با این وضعیت محل نشستن مخاطبان، بلیت های بیشتری هم فروخته شود. این دردی است که همه ی سالن های تئاتر را دارد فرامی گیرد و تعجبم این است که فروش بیش از ظرفیت بلیت که متضمن نادیده گرفتن حقوق و آسایش مخاطب است، برای قشر هنرمند و اهل فرهنگ هم ناپسند به نظر نمی رسد. گویا پای پول و شهرت که به میان بیاید، فرهنگی و غیرفرهنگی یکی اند! بشخصه دیگر هیچ وقت برای دیدن تئاتر به این سالن نمی آیم.