دیشب این نمایش رو دیدم. به خانوم ادبی و آقایون آذرنگ، نوروزی، موفق و رحیمی تبریک میگم. واقعا عالی بود. بعد شکلک نمایشی که بازیگراش اینجوری نقش رو باور کنن و بازیش کنن ندیده بودم. لحظاتی از نمایش که بیف و هپی با همدیگه و یا با لیندا و ویلی سر و کله می زدن، دعوا می کردن یا می خندیدن یادم میرفت کجام و دارم یه نمایش میبینم.
در طول نمایش حس می کردم دارم از پنجره، خونه همسایه رو نگاه می کنم. خونه خانواده ویلی لومان. این بهترین جمله ای که می تونم بگم.
همه چیز طبیعی، واقعی و تلخ.