دیشب به فرهنگسرای ارسباران و به دیدن نمایش یک فنجان قهوه‌ی تلخ رفتم. تصور نمی‌کردم نمایشی ببینم غافلگیرکننده. زمانی که از سالن بیرون آمدم صدها سوآل دورِ سرم چرخ می‌زد. کاش با یک دوست رفته بودم؛ چون عجیب نیاز داشتم با کسی حرف بزنم و آنچه بر صحنه گذشته بود را با او مرور کنم. به نویسنده و کارگردان و بازیگران و همه‌ی دست اندرکاران این نمایش دست‌مریزاد می‌گویم و از مسئولانِ فرهنگسرای ارسباران تشکر می‌کنم که چنین نمایش فرهیخته‌ای را بر صحنه‌ دارند. باز به دیدن این نمایش می‌روم، اما نه تنهایی.