"صبر کنیم شاید بهار شه" ...
جمله ای ک چند بار هنگام خروج اولیه تماشاچی ها از سالن می شنیدم ... و آیا ما واقعا منتظر بهاری بودیم؟ ما منتظر پشیمانی قاتلان نفسی بودیم ک امیدی را خفه کرده بودند؟
آن هم در لحظه ای ک حتی گرگ هم در زمستان ب این خفقان زل زده بود؟
نشستن در سالن اجرا تا آخرین لحظه تنها یادآور میشد ک نه تنها بهاری در کار نیست ... بلکه انسانیت هم مرده است ... و خواب ... این خواب آسوده ... بغضمان میاورد ک هیهات ...
پخش موسیقی و صدای خواننده و ریتمی ک با پایین آمدن آخرین دانه های برف هماهنگ شده نشان از سکوتی است ک نتوانستیم یا نخواستیم فریاد بزنیم ...
صدای آهسته برف حرف های زیادی برای گفتن دارد ... روزمرگی پر دردمان را نشان می دهد ... غذا میخوریم ... میخوابیم ... صبحانه میخوریم ... و سکوت می کنیم ... تا زنده بمانیم ... همه راه های فرار دورند ... خدا هم پیر می شود ...
صدای آهسته برف را باید فکر کرد. .. باید زندگی کرد ... باید گریست ...