کمپلکس اودیسه، سفر انسان است برای بازگشت به خود. در دایره ی هستی، مرحله عبور از real world به specific world جایی است که همه چیز رو به ویرانی است، تپش آسمان، غرش باد، زمین سست و انسانی که به سختی پناهی میابد و این تکیه گاه را بر دوش خود حمل می کند تا یاورش باشد در درماندگی. سفر پر مخاطره ای است و در انتها، انسان، آگاه است مرحله ای را عبور کرده با جسمی اثیری، بی زمان و بی مکان، چشم در چشم خدایش ، رها از خود و تنها اگاهی است که باقی مانده و بس.
............
آغاز خلاقانه و غافلگیر کننده، جذابیت اثر بوده که در کمتر اجرایی تجربه شده است، استفاده از تکنیک های ساده اما بدیع و خلق فضایی انتزاعی با ابزاری مختصر اما کاربردی، از دیگر نقاط قوت این اجراست. بازی باورپذیر اشتاکن که به چیرگی مخاطب را در ابتدا فریب می دهد نیز بسیار غافلگیر کننده بود. کمپلکس اودیسه جزو اندک آثاری بود که در انتها احساس کردم چقدر زود تمام شد و میتوانست این سرگردانی بشر را بیشتر بپردازد.
دانستن پیشینه ی اسطوره ی اودیسه، شاید که یاری گر فهم مخاطب در بخش هایی بود (مثلا مواجهه با موجود یک چشم در وویدیوی پخش شده) اما ندانستن آن نیز لطمه چندانی به اثر وارد نمی کرد، چرا که به تماشای فضایی انتزاعی و به شدت حسی نشسته ایم و فهم این کلیت که همسفر انسانی در مسیر دشوار و شهود و کشف وی هستیم، کافی است.
در این بین با توجه به اینکه زبان نمایش از ابتدا انگلیسی است (تنها بخش انتهایی که آلمانی است ترجمه ی فارسی دارد) و ترجمه ای نیست، ای کاش که ... دیدن ادامه ›› پیشتر، به اطلاع مخاطبان میرسید تا تصمیم منطبق با سلیقه و خواست خود را با دید بازتر میگرفتند.
در نهایت مسرورم که آخرین بلیط های این اجرا نصیبم شد، به هر حال فرصتی است که اندک پیش میاید.

پ ن: در اجرای جمعه شب سالن سمندریان، همه بر طبق شماره صندلی نشستیم و نظم مناسبی برقرار بود هرچند همین مسئله سبب شد نمایش با نیم ساعت تاخیر اجرا شود.