ایران برگر فیلمی از یک فیلمساز شریف و غیرسیاسی و غیردولتی که دارای وجوه مختلفی است از کمدی موقعیت گرفته تا ابعاد عاشقانه و البته سیاسی-اجتماعی
ایران برگر در حقیقت نقد دو تن از نویسندگان مطرح سینمای ایران بر احوالات جامعه است و می توان شید را نمونه کوچک شده ی کشور خود ما دانست با همه باید و نباید ها و ناهنجاری های رفتاری و اجتماعی و مشکلات و دردهایش
این فیلم به دلیل توجه به سلایق مختلف می تواند هم مخاطب عام را به سینما بکشاند و هم مخاطب خاص را راضی از سالن بیرون بفرستد.
جدای از تیم بازیگری خوب انتخاب شده برای این فیلم از بازیگر برجسته و توانمند سالهای نه چندان دور یعنی علی نصیریان گرفته تا موفق ترین چهره های کمدی حال حاضر سینما و تلویزیون مثل محسن تنابنده، احمد مهرانفر و هادی کاظمی و همچنین بهره گیری از بازیگران دیگری که نقش خود را به خوبی ایفا کرده اند و به چند وجهی بودن داستان ایران برگر کمک کرده اند.
ایران برگر در بعد کمدی خود هم شوخی ها و کمیک های لحن و لهجه را دارد و هم کمدی موقعیت و هم توانسته شوخی های مبتنی بر شمایل و فیزیک و ظاهر شخصیت ها را دستاویز کند و هم تضاد ناشی از هم جواری عناصر ناسازگار با هم را. به راستی که می توان تمام شیوه های شناخته شده و موفق کمدی در سینما را در ایران برگر ... دیدن ادامه ›› پیدا کرد.
در میان این همه بزن و بکوب و شوخی های روده برکننده ، یک ماجرای عاشقانه و عاطفی بر پایه رمئو و ژولیت شکسپیر که در حقیقت یک اثر تراژدی است نهفته است که با بازی خوب سحر جعفری جوزانی و حمید گودرزی و البته نقش میانچی محمدرضا هدایتی و گوهر خیراندیش جوزانی موفق می شود موقعیت اصلی قصه خود را بر روی رقابت دو بزرگ روستا و عشق بین فرزندان آن دو بنا نهد.
در ایران برگر با شعار زدگی مواجه نیستیم و فیلمساز با شوخی های نمکین خود اقدام به بیان کردن دغدغه های اجتماعی و سیاسی خود می کند بدون آنکه به سیاه نمایی دست برده یا لودگی را دستمایه کار خود قرار دهد. مثال هایی چون نقد فمینیسم ، ضعف در کاربرد صحیح تکنولوژی ، عدم احترام به نظر مخالف ، بی احترامی و بی ارزشی هنر و هنرمند در جامعه و... همه و همه مسائلی هستند که جوزانی بدون گریز به سمت سیاهی و شعار به شکلی استادانه به نمایش گذاشته است.
در نهایت در فضای فعلی سینمای ایران و فقر ژانر و موضوع و شرایطی که اغلب فیلم ها تبدیل به آثار به اصطلاح اجتماعی شده اند و از مضامین تکراری رنج می برند بازگشت جوزانی با یک اثر کمدی آن هم پس از 16 سال دوری از سینما را باید به فال نیک گرفت چرا که می تواند نعمتی باشد در میان این همه فیلم پر از سیاه نمایی و یخ زده با الگوهای مستعمل و تکراری جشنواره پسند فعلی سینمای ما.