خیلی از کسانی که تو تهران فعالیت تئاتر یا رشته های دیگه انجام میدن خودشون شهرستانی هستند. متاسفانه تا حدی کمبود امکانات در سایر شهرها (که مسئولین مقصرش هستند) و تا حدی هم تهران بزرگ بینی و سودای مادیات و شهرت (که خودمون مقصرش هستیم) باعث شده بیشتر گروه های اجرایی در تهران متمرکز بشن. ولی هنرمند واقعی رسالتش اینه که هنرش رو در اختیار همه قرار بده ولی متاسفانه یه خرده برخی هنرمندا هم دنبال سودا مادی و غیر مادی افتاده اند و هنر رو برای چیزی جز خلق زیبایی و ایجاد قرار و آرام و لذت برای مردم خرج میکنند که اصلا این ظهور نفس در خلق آثار هنری خودش دلیلی شده بر ضعف هنر جدید نسبت به گذشته. جایی که هنرمندا خودشون رو وقف خلق زیبایی می کردند و خودشون در پشت هنرشون پنهان بودند تا هنر دیده بشه نه شخص. اما متاسفانه امروزه کم و بیش عکس این اتفاق داره می افته

جناب فرخ پیکر درود بر شما. خدا پدر مولیر را هم بیامرزه که حرف درستی زده.
اما واقعیت تلخ این است که از همان یک سکو هم دریغ شده. بنده قم هستم و برای دیدن تئاتر ناچارم بیشتر از هزینه ی بلیت، هزینه ی سفر بدهم. علاوه بر اینکه فقط زمان رفت و برگشتم با توجه به اینکه وسیله شخصی ندارم نزدیک 5 ساعت طول می کشه.

سال گذشته تئاتری در فرهنگسرای جوان قم، به مدت چند شب روی صحنه رفت. من هم که خوش به حالم شده بود پیگیر تهیه ی بلیت شدم. به من گفتند: رایگان است.» گفتم: در این صورت ممکن است بی نظمی بشه و برای عده ای جا نمانه و پشت در بمانند. گفتند: خیالت راحت که "دوهزار" صندلی داریم. به هر ترتیب وقتی ساعت برگزاری به فرهنگسرا رفتم دیدم تئاتر را در یک سوله برگزار می کنند و به راستی دو هزار صندلی را هم پشت سرهم روی زمین صاف و هموار سوله چیده اند. استقبال واقعا خوب بود و من که تقریبا در آخرهای سالن بودم بعد از نیم ساعت تماشای "سر" تماشاچیان ردیف های جلویی با اعصابی خرد صحنه را ترک کردم.