ده دقیقه ابتدای فیلم درک درستی از شخصیت زن نداشتم اما هرچی جلوتر رفت شگفت زدم کرد تو هرجامعه ای باید دودسته باشی یادنبال لذت بردن به هرقیمتی باشی وبه چیزای مسخره دوروبرت بنازی یا این رفتارها رو از این آدمها ببینی وحرص بخوری حالا حداقل باید یه چیزی باشه که باهاش کمتر حرص بخوری برا همینه قرص آرامبخش بهترین وسیله میشه.وقتی کسی باشه بهش امیدی داشته باشی شاید بتونی تحمل کنی کسی که تو این چرخه نباشه.واسه اینه تمام امیدنهال به بچشه وچندوقتیه قرص آرامبخش نمیخوره.چالش مرگ بچه لحظه خطرناکیه.نمیتونی مبارزه کنی چون بهت میگن دیونه اما برای نهال کمترین اهمیتی نداره.به مبارزه با راننده نفهم توخیابون تا شوهرت که تو رومثل زنای عشق خریدکردن میبینه برمیای یادوستی که باشوهرت بهم علاقه دارن.همه فامیل دعوت بشن تا ادب بشن انقدراحمق وجون دوست نباشن.همه این آدما حتی توتاکسی بااون آدم عوضی دست ازسرت برندارن ومجبورباشی یاقرص بخوری یامبارزه.شایدتنها آدمایی که تو این چرخه نباشن پیرمردصافکاروپسرتوکافی شاپ باشن کسایی که حتی جنبه راست شنیدن ندارن واونو دروغ تلقی کنن.(آدمهایی که توخیابون دادمیزنن ومشکلات سیاسی وخونوادگی رو بدون توجه فریادمیزنن شاید دیونه نباشن ومثل نهال امیدی برای کناراومدن نداشته باشن.)

این فیلم نشون دهنده دغدغه بالای فیلمساز وانتخاب هوشمندانه مجیدبرزگره ومثل فیلمهای خودش باشخصیتی عصیان گرفته ازاجتماع ناپاک باروایت کامل سینمایی وصریح بی حرف اضافه وشسته ورفته.
چندوقتی توسینمای ایران فیلمی که حالموجابیاره ندیدم باتشکر از همه عوامل