قطعا دوستانی که اجرا رو دوست نداشتن از زمان طولانیش ناراضی بودن ولی اگه آشنایی با کارهای آقای ثروتی داشته باشید میدونید که زمان کارهاشون همینقدره مثل ویتسک و کارهاشون شاید دارای چند پایان باشه تا اینکه برسه به پایانی که مد نظر خودشونه و ایده آله.
در کل کار خیلی خوبی بود و گذر زمان حس نمیشد.کار بازیگر محور نبود مثل ویتسک با بازیهای فوق العاده خانوم پناهی ها و آقای اسماعیل کشی.
کل بازیها مثل یک گروه ارکست موسیقی در خدمت کار بود.
تو دوره ای که کارها دیالوگ محور و آتلیه ای و بدون خلاقیت هستش دیدن چنین کارهایی به آدم حس خوب میده.
بنظرم تنها نکته نگران کننده کار تنگی بود که میشکست (یا شاید امشب اتفاقی شکست) و من تا آخر کار نگران بودم تو پای کسی شیشه نره.
خسته نباشید به تمام گروه.