با سلام به دوستان
-توقیف بودن فیلم و قیچی خوردن آن به خودی خود مزیتی محسوب نمی شود و اساسا ارتباطی به تماشاگر ندارد. بقیه فیلمسازان هم در همین شرایط کار می کنند. فیلمساز باید محدودیت ها را بشناسد و البته همیشه هم تهیه کننده با نفوذ (مثل تهیه کننده لیلی با من است و مارمولک) حامی فیلم نیست.
- فیلم حتی در خنداندن تماشاگر هم موفق نیست. توجه کنیم که خنده تماشاگران تنها در هنگام آمپول زدن،لحظه خلوت عروس داماد و صحنه صحبت تلفنی معجونی با تهران(آنجا که می خواهد چند بار به خودش فحش بدهد و هر بار پسیانی مانع می شود) به گوش می رسد.
- خلاصه داستان فیلم نا خواسته فیلم "لیلی با من است" را به یاد می آورد. اما "از رئیس جمهور..." با "لیلی با من است" و دوران اوج تبریزی فاصله بسیار دارد
-اما پوستر فیلم و تبلیغات آن با این عبارت که "تنها در بعضی از سینما های تهران"! در خور توجه است.