آقا دمت گرم، خیلی خوب گفتی.
دم آقا کنجانی هم که گرم دیگه به خاطر اجرای خیی خوب و برخورد دوستانه و خوبش.
واقعاً خیلی زحمت کشیده بودن و فکر شده و دقیق کار کرده بودن.

این برداشت من است: این پرفورمنس سعی دارد نشان بدهد که رابطه ی خطی و از پیش تعیین شده میان کنش و صدا موجود نیست و در واقع با تعداد زیادی کنش و صدا رو به رو هستیم که می توانند با یکدیگر رابطه داشته باشند و به قول شما بازتاب یکدیگر و یا خود باشند. کنش ها و صداها در این پرفورمنس برگرفته از فضای شخصی آدمها (هر شخص در کابین شیشه ای خود) و عین حال بازنمایاننده ی این فضا بودند. در عین حال فضاهای شخصی که در این پرفورمنس در کنار یکدیگر قرار گرفته بودند مجموعه ای را تشکیل داده بودند که می توان آن را به اجتماع مانند کرد. اجتماع نیز مجموعه ای از فضاهای شخصی است. در یک جامعه ی سنتی با الگوهای از پیش تعیین شده ای که به رابطه ی خطی میان دال و مدلول اعتقاد دارند، هر فضای شخصی تنها یک صدا دارد و برای هر کنش صدایی به غیر از آن چه که همیشه از آن بیرون آمده نمی توان متصور شد. اما در جامعه ای که به عدم قطعیت مفاهیم از پیش تعیین شده اعتقاد دارد، چون هر کنش لزوما به یک صدا منجر نمی شود و هر صدا لزوما متعلق به یک کنش خاص نیست، به فضاهای شخصی به گونه ای عمیق تر و از وجوه مختلف نگریسته می شود. لزوم این نوع نگرش کنار گذاشتن الگوهای تعبیری از پیش تعیین شده است. بنابراین فکر می کنم این پرفورمنس با شکستن دیوار ششم، مهمترین وجه انتقادی خود را به نمایش می گذارد که الگوهای از پیش تعیین شده ای که برای تعبیر وقایع و اشخاص در اختیار یک جامعه گذاشته شده اند، لزوما صحیح نیستند و اساسا یک الگوی خاص در این زمینه نمی تواند وجود خارجی داشته باشد.

بسیار برداشت جالب توجهی داشتید خانم ر.پ و موافقم با نظرتون. تاثیرات متقابل (خواسته و ناخواسته) فرد بر اجتماع و فرد بر خودش و اجتماع بر افراد رو با توجه به تحلیلی که داشتید می شود از این پرفورمنس دریافت. سپاس از شما.