یادداشت کارگردان نمایش هامون بازها در ایسنا


در سالروز جاودانگی خسرو شکیبایی ...

پرومته در بند از نگاه من، نقطه ی آغازین پرواز خسرو است... رسیدن به اوجی ناممکن که سودایِ هر بازیگری بود و هست و خواهد بود. اجرای درخشان او از پرسونای رب النوعی که آتش به آدمی هدیه داد و به پادافره این بخشش به عذابی ابدی دچار گشت، در عین داشتن سویه های کلاسیک یک تراژدی کهن، بسیار مدرن و امروزی جلوه می کرد؛ امری که خسرو شکیبایی در آن استادی بی بدیل بود... نگاه کنید به ایفای نقش سید حسن مدرس در مجموعه ی مدرس و صحنه های سخنرانی های او که باز هم یکی از نقاط اوج بازیگری او محسوب می شود. و باز هم میتوان از پرسوناژ ملکشاه سلجوقی در نمایش «الموت» مثال آورد که شخصیتی تاریخی را به نمونه ای امروزی از همه ی خودکامان تاریخ بدل کرد. در یکی از مفرح ترین اجراهایش ـ بلیت تئاتر ـ نبوغ کم نظیر خود را در بداهه گویی به نمایش گذاشت و گویا فتح بابی شد ... دیدن ادامه ›› برای نخستین حضورش در برابر دوربین داریوش مهرجویی... سیاهه ی اجراهای درخشان او در تئاتر بی انتها نیست، اما قال و مقال دیگری می طلبد. آنچه مسلم است، حضور او در هر نمایش به طرفه العینی بدل به بزرگترین ویژگی آن اثر می شد، خواه نمایش تخت حوضی «بیا تا گل برافشانیم» می بود و خواه نمایش نئوکلاسیک «بکت». او به بازیگری ایران آموخت چگونه می توان شمایل واحد و تحسین برانگیز خود را حفظ کرد و در عین حال، ویژگی های منحصر به فرد هر کاراکتر را با منقاش دقت و شفافیت از دل نمایشنامه بیرون کشید و با ظرافت اجرا کرد. بازیگری خودساخته که قدم به قدم پله های اوج را طی کرد و نخواست که یک شبه ره صد ساله رود. ایستاد و نگریست و شکیبایی کرد و خسروی خوبان شد. مرگش دردناک بود و ناگزیر همچون پرومته که آتش به جان ما انداخت... و همچون آرش که با جانش، مرزهای بازیگری را در این سرزمین درنوردید و در پناهِ آرامش مرگ، آسوده به خواب رفت...