. شنیدن داستان پر کشش و جذاب هم عالمی دارد (فصل شکار بادبادکها ) البته با چاشنی اندک و پر خست بازیگر در قالب یک مونولوگ مستمر ،تخت بدون ارائه ی هیچ گونه تکنیک بیانی و کلامی در 100 دقیقه اجرای نمایش و نیز دکوری پر مفهوم که می توانست و بسیار جا داشت که فراز و فرودهای یک اجرای جانانه را در خود بگنجاند ....البته فکر نکنید همینجوری منفعل بودم و بیکار و فقط ایراد گیر . .نه خیلی هم پرس وجو کردم و شنیدم که در این شیوه که یک اسم خوبی هم داشت و من الان خاطرم نیست ،همه تخیل تماشاگر برای واکاوی داستان فعال می شود و چه و چه .. خلاصه تماشاگر هم در اجرا ،نقش فعال دارد ،که دارد، بحثی هم نیست ،اتفاقا من هم در پی شنیدن این گویش مستمر بازیگرانه ذهن فعالی داشتم و مثل خواندن ؛برای همه کاراکترها تیپ ویژه ایی تخیل کردم .....اما آیا همه مثل من در دیدن نمایش اینقدر به قول قدیمی ها سریش بودند؟ ..و اصولا کار خوبیست که به کسی که در گرمای 40 درجه تهران برای دیدن تئاتر از خانه اش بیرون زده بگویی بیا رفیق من برایت نمایشنامه بخوانم ؟ در پایان سالن نیمه خالی و خسته به من گفت که این شیوه قشنگی برای اجرا نبود ...امید که آقای تهرانی هم تاملی در این مفهوم داشته باشند .....،همین....