به بهانه ی اجرای نمایش "پابرهنه در پارک" ؛ شهریور 94

پیش از هر چیز باید گفت که اجرای کمدی-رمانتیک ها ، تجربه ای آزموده و عمدتا موفق در سنت تئاتری این سرزمین است . کنش ها و گره های حسی و عاطفی که هسته ی مرکزی این گونه آثار است پرده از لا یه های فرهنگی متعارضی بر می دارد که در حیطه ی روابط اجتماعی و خانوادگی رخ می نمایاند و درست بازنمای بی قواره گی روابط انسانی و اجتماعی جامعه امروز ایران است . شاید به همین دلیل است که اغلب آثار نیل سایمون با اقبال عمومی تماشاگران و نیز رضایت خاطر اهالی تئاتر روبروست . و باز با توجه به شرایط اجتماعی جامعه ی ایالات متحده در زمان نگارش این اثر ، که از طرفی دوران سیاه مک کارتیسم را پشت سر گذاشته و از طرفی دیگر با تنش های عظیم اجتماعی و فرهنگی مواجه بود ، تصمیمی دوباره بر اجرای پابرهنه در پارک موجه می شود . اساسا در دوران آرامش سیاسی ( و البته اقتصادی که نخوانید ) در یک جامعه است که مجال پرداختن به سویه های فرهنگی نهاد های اجتماعی و بویژه خانواده فراهم می شود . به همین دلیل و به نظر نگارنده که یک بیننده ی عادی دوستدار تئاتر است ، زمان اجرای این نمایش به درستی انتخاب شده است . چرا که با به سکون نشستن تشویش ها و دلهره های ناشی از نا امنی روانی جامعه که پاره ای از اوقات آثاری به غایت سیاست زده را راهی تماشاخانه ها می کرد ، دیدن آثاری با رگه هایی از باز نمایی های فرهنگی شاید خالی از لذت نیست . و در پایان با نگاهی به اسامی عوامل اجرای نمایش پابرهنه در پارک در می یابیم که با جمعی کار آزموده و تئاتری روبروییم که پیشاپیش نوید این را می دهد که می شود ساعتی فرح بخش را در سالن استاد انتظامی سپری کرد .