بنده خیلی دوست دارم عزیزانی که با عبارات فاخر، چالش برانگیز، ظریف و غیره در مورد این فیلم فاجعه نام میبرند مصداق این توصیفاتشون رو در فیلم هم بیان کنند.
صرف اینکه شما بگید این فیلم فاخر بود و حرفهای بسیار زیادی برای گفتن داشت یه فیلم رو فاخر نمیکنه.

ارادات خاص من به آقای کمال تبریزی از فیلم فاخر گاهی به آسمان نگاه کن شروع شد. من این فیلم رو سه بار در سینما و یکبار در تلویزیون (البته با جرح و تعدیل) دیدم. فیلم های لیلی با من است و مارمولک هم به نظر من جزو کارهای فاخر طنز سینما به حساب میان. فیلمهایی که هم میخندی باهاشون و هم پیامی از دیدنشون دریافت میکنید.
اینهارو گفتم برای اینکه ارادت قبلی خودم رو به آقای تبریزی بیان کنم و به خاطر نوشتن سطور بعدی برچسب دوستان طرفدار این فیلم کمتر به من تعلق بگیره.
چندی پیش به اتفاق جمع کثیری از دوستان در یک سینمای خوب به دیدن این فیلم نشستیم. فکر کنم از معدود فیلم هایی بود که واقعا به زور خودم رو روی صندلی سینما نگه داشتم و وسط فیلم سالن رو ترک نکردم. عزیزی در جایی فرموده بودن کسی که از نیمه فیلم سالن رو ترک میکنه حق اظهار نظر در مورد فیلم رو ندا ... دیدن ادامه ›› ره. اگر از این بگذریم که این استدلال از کجا ناشی میشه، بنده علی رغم میل شدید باطنیم به ترک سالن این زجر رو تحمل کردم و تا پایان فیلم رو مشاهده کردم پس احتمالا الان حق اظهار نظر دارم.
اول یک سوال دارم اونم اینکه شما اگر از دقیقه 10 یا 45 یا 75 سالن رو ترک میکردی چه فرقی با کسی که تا پایان فیلم رو مشاهده میکرد داشتی؟ مگر فیلم داستانی رو روایت میکرد که مثلا شما اگر پایان فیلم رو از دست میدادی نمیتونستی فیلم رو نقد کنی؟ مگر بازیگران به اصطلاح خوب این فیلم شمه خاصی از خودشون در ادامه نشون میدن که ندیدن بخشی از این فیلم باعث خسران شما بشه؟ مگر تصویر زیبایی، افکت جالبی، دیالوگ تاثیر گذاری در فیلم رد و بدل میشه که ارزش نشستن تا انتها رو داشته باشه؟ مگه صحنه خنده داری در ادامه فیلم وجود داره که زجر نشستن تا پایان فیلم رو باید به خودمون هموار کنیم؟
من پس از پایان فیلم فقط یک سوال در ذهنم دور میزد که دوست داشتم آقای کارگردان بهش پاسخ بده، هدف از ساختن این فیلم چی بود؟ نه پیامی، نه بازی خاصی که بر عکس بازیگرای خوب سینما تا در آوردن صداهای مضحک از خودشون هم در این فیلم تنزل پیدا میکنن ، نه تصویر و فیلم برداری خاصی و نه حتی لوده بازی ای که آدم رو بخندونه. واقعا این چی بود ساختی آقای تبریزی؟
من فیلم رو با هدف لذت بردن میبینم. فیلم نهنگ عنبر هم پیام خاصی نداشت ولی من از دیدنش لذت بردم. چون حداقل جایی برای خندیدن در این فیلم وجود داشت.
ولی این فیلم جز لوس بازی های آقای معجونی و تیکه های بی نمک و یخ سایر بازیگران هیچ چیزی نداشت. یکسری بازیگر نامی + کارگردانی که قبلا فیلم خوب میساخت = فریب من تماشاچی

نمیدونم واقعا جمع شدن سه بازیگر نامی به دور باسن یک نفر برای زدن آمپول و گرا دادن طنز فاخره؟؟؟؟ عزیزی گفتن باید کارمند دولت باشی تا به ظرافت های این فیلم پی ببری. من هم در صدا و سیما مشغول فعالیت بودم و هم در شهرداری تهران، تمنا میکنم بفرمایید چه نکته ظریفی در این فیلم وجود داشت که من نوعی و تمام دوستانی که زجر دیدن این فیلم رو تحمل کردن نتونستن ببینن؟ راه رفتن یه رئیس اداره با تمپایی یا کوبیدنش با مشت روی پیاز؟؟

اینها نظرات بندست و برای نظر تمام دوستانی که از این فیلم خوششون اومده احترام قائلم و خوشحال میشم نظراتشون رو در مورد دلیل طرفداریشون از این فیلم بخونم
قطعا از این به بعد اسم آقای تبریزی اگر در تیزر فیلمی باشه از آخرین انتخاب های من خواهد بود.