از ستون چوبی که داخل صحنه گذاشته شده بود حس خونه تداعی میشد. دکور سیاه و به فراخور اسم اثر تیره روز بود. کم کم با دیالوگ های موجز فهیمه امن زاده و و پونه عبدالکریم زاده آگاهی ها بیشتر میشه و حس رئال جای فضای انتزاعی کار رو میگیره. تک تک نقش ها دقیق نوشته شده و وجود زن قربانی در لایه های مختلف جامعه رو نشون میده. با دیالوگ هایی که تماشاچی رو منقلب میکرد و دل خیلی ها رو لرزوند. از بتول قمی گرفته که عروسشیه با جمعه که همیشه تعتطیله و همیشه پایین میره تا مادر که چشم به راه علیرضاست و روح انگیز که آرزوش اینه که بمیره ولی بعدش بیداربشه و به قبل عروسیش برگرده. جملات روح انگیز مسخ میکنه : " آرزوم اینه که هرچی عروسیه عزا بشه .... " روح انگیز عشق، نفرت، اندوه و خشم داره. چه عاشقانه برادرش ، کله رو میبینه و براش بشکن میزنه. کاراکترهایی که در این نمایش هست هنوز هم دارند زندگی می‌کنند و جریان دارند. نگاه و منظری که «روح انگیز» به زندگی داره، شرایطش به عنوان زنی که قربانی جریانی فرهنگی است و در این فرهنگ فقیر داره له می‌شه چیزی در گذشته نیست.
این دومین کار علیرضا نادری بود که میدیدم. قبلا توی "فرجام سفر طولانی طوبا " از قلمش حسابی لذت برده بودم. اثرهایی که اندوه عمیقی در انسان ایجاد میکنه و زمانی طولانی در فکر میمونه. کارهای نادری تاریخ مصرف نداره . ارتباط بین آدم هاش فراتاریخیه .از فرهنگی میگه که اگه تغییرش ندیم از ازل تا ابد میمونه. روح انگیز چه دردناک میگه "من الکی الکی زن شدم ".

واقعا بابت این همه حس زیبا و قشنگ و این بازیهای عمیق از همه عوامل و به خصوص بازیگران این اثر تشکر میکنم.