قصه از جایی شکل میگیره که بغضها میترکه.بغضی انباشته شده از آدمهایی که فقط میخوان زندگی کنن وبراش هرکاری که خلاف واژه انسان بودنه نکنن.این بغض که بترکه دیگه هیچی جلودارش نیست.به خوبی میشه فهمید نویسنده خودرو در این احساسات رها کرده وداره از این وضعیت لذت می بره که بعضی جاها خروج از منطق روایت وقصه گویی ونزدیک شدن به احساساتی بودن وسانتی مانتال رو با تمام وجود به جان می خره.
من تماشاگر نیز بعضی از اون ضعفها روفراموش میکنم.خودم رو دربغضهای اون خونواده شریک میکنم.لذت میبرم.قطره اشک گوشه چشم روپاک کرده وایستاده برایش کف میزنم