نمایشی متناسب با حال و هوای پاییز که وقتی از سالن بیرون میایی اصلا احساس پشیمونی نمی کنی. ریتم داستان تا آخر تماشاچی رو می کشونه و بعد از دیدن نمایش احساس می کنی باید درباره خیلی از دیالوگ ها فکر کنی و شاید دیدت رو به خیلی چیزها عوض کنه. پرده آخر رو خیلی دوست داشتم و هزاران مرتبه از شعری که ابتدا و انتهای نمایش خونده شد لذت بردم. شاید استفاده از پیشکسوت و نسل جدید تاتر در این نمایش ویژگی خوبی به اثر داده بود. در یک هفته که از نمایش سپری شده خیلی ها رو دیدم که میخوان برای بار دوم این نمایش رو ببینن. شروع نمایش و صدای قطار به خوبی تماشاچی رو با داستان همراهی می کنه. و موسیقی هم به خوبی با حال هوای بازیگران همراه بود و فضا سازی خوبی به داستان می داد. به نظر من نمی شه ایراد بزرگی به این نمایش گرفت و اگر هم ایرادی هست جزئیه و میشه چشم پوشی کرد. شاید نقطه قوتش برداشت نمایش از یک داستان هست و این فکر می کنم خیلی ارزشمنده. من که لذت بردم و به نظرم هر کسی میخواد یه شب خوب برای خودش بسازه این نمایش رو ببینه.

سپاس از آقای سرابی و گروهشون

دو نکته در این تاتر خیلی برام مهم بود یکی اینکه چرا همیشه به یک زن تنها نگاهی درستی نمیشده؟ همان قدر که یک مرد تنها میتونه خوب یا بد زندگی کنه زن تنها هم می تونه.
و اینکه دست بالای دست بسیار است. هلن از اول داستان می دونست که با برنارد رو به رو نشده و اینکه باید قبول کرد زنان می تونن خیلی هوشمندانه تر از مردها رفتار کنند.

برنامه نقد تاتر رو دیدم و به عنوان کسی که کتاب فروشی کار می کنه ازتون متشکرم که هدفتون ترویج کتاب خونی بوده. آقای ثروتی خیلی تخصصی تاتر رو نقد کردن. اما به شخصه خوشحالم که اگر ایرادی بوده خیلی بزرگ نبوده. به نظر تاتر از ریتم نیفتاد حتی اگر این ریتم کند بوده و سردی هوا متناسب با جنگ جهانی بود. و من دوباره برای دیدن این نمایش میام فقط چرا ردیف اول از همون ابتدا پر هست و نمیشه بلیطی خرید.