دیشب به پیشنهاد یکی از دوستان فرصت این رو پیدا کردم که به تماشای آخرین اجرای این تئاتر برم و حالا احساس می کنم که اگر دیشب آنجا نبودم یک تجربه ناب رو در زندگی از دست می دادم. اجراهای خوب، چیدمان عالی و موسیقی دیوانه واری که در کمتر صحنه ای قطع می شد بسیار چشمگیر بود. این لیست ادامه داره اما نکته مهم همه این اجزا بود که یکدیگر رو کامل می کردند. امروز صبح در حال درست کردن چایی برای شروع یک روزمرگی دیگه بودم که باز داستان تئاتر و صدای "تو دوستم داری؟" توی گوشم و دلم فوران کرد، فهمیدم که حالا حالا ها قراره حسش با من بمونه.
شاید باید حسرت خورد که کاش سالن بزرگتری می داشت، کاش سانس های بیشتر کاش سر و صدای بیشتر... اما می خوام بدونید که در این دنیا آدمی هست که رد پای همه شما روی قلبش موند، تا شجاعتر باشه، و خیلی های دیگه هم مثل من. حسرت برای من، که کاش روزی بتونم جای شما باشم و رد پاهام با هنرم اینطور روی قلب کسی بمونه.