این فیلم با حضور بازیگران مطرح و مستعد تئاتر از قبیل داوود بهبودی، مهدی کوشکی، نوید محمدزاده، بهرام افشاری، بهناز جعفری، فاطمه نقوی، سیاوش چراغی پور و مریم پالیزبان ثابت می کند که استفاده از بازیگران خوب تئاتر که بازی جلوی دوربین را نیز به خوبی آموخته اند و سینما را نیز می شناسند تا چه حد می تواند به حال سینما مفید باشد و به رونق گرفتن آن کمک کند. تئاتر همواره خون تازه ای را در رگ های سینما تزریق کرده و به منزلۀ قلب تپندۀ سینماست، روندی که خلاف آن در بسیاری از موارد موفق عمل نکرده و بازده خوبی نداشته است؛ یعنی ورود بازیگران سینما که سابقه و تربیت تئاتری نداشته اند به تئاتر و بازی بر صحنه. اما تئاتر آنچنان حس و تخیل و توان های جسمی و روحی بازیگر را تقویت می کند که تفاوت به خوبی در جلوی دوربین مشخص می شود.
بازی ها بسیار طبیعی و در فضایی اغلب رئالیستی جلوه می کنند به خصوص بازی مهدی کوشکی که به زعم من بسیار قابل توجه بود. استفاده هایی که او از تنظیم صدا و ریتم دیالوگ گفتن خود به عمل می آورد همراه با رعایت ریزه کاری هایی در نقش، دست به دست هم می دهند و شاکلۀ کلی آن را بر مبنایی صحیح و در جهت درآمدن نقش شکل می دهند بسیار در توفیق یافتن او برای بازی در این فیلم کمک کرده است. نوید محمدزاده یکی از بازیگران پرکار این جشنواره است که در سه فیلم این دوره شرکت دارد و پر واضح است که چنین کاری نیاز به اعتماد به نفسی بالا در وجود یک بازیگر دارد. بازی در سه فیلم با فاصله ای بسیار کم که هر سه در بخش سودای سیمرغ بزرگ ترین جشنوارۀ سینمایی کشور حضور دارند نیازمند بازیگری پرورش یافته و پر پتانسیل است تا بتواند این سه نقش را از هم تفکیک کند و در هر کدام از آنها به گونه ای مسخ شود که شخصیتی کاملاً متفاوت را به معرض نمایش بگذارد، کاری که به نظر من محمدزاده تا حدی کافی از عهدۀ آن برآمده است.
رضا درمیشیان قبلاً با فیلم «عصبانی نیستم» ثابت کرده بود که کارگردان جسور، مسئول و حساسی نسبت به مشکلات روز جامعۀ خود می باشد و فرزند زمانۀ خویشتن است. با توجه به جفایی که به فیلم قبلی او تنها به خاطر پراختن به مسائلی که کمترین کارگردانی در سینمای ایران ریسک به سراغ آنها رفتن را به جان می ... دیدن ادامه ›› خرد و محرومیت از اکران، همینطور جایزۀ اول بازیگری مرد که متعلق به نوید محمدزاده بود و به رضا عطاران تعلق گرفت، این بار نیز به سراغ سوژه ای حساس و آمیخته با مسائل سیاسی همچون «اسیدپاشی» می رود و اینچنین نقادانه به شکافتن جوانب مختلف و ریشه یابی آن در طبقات زیرین جامعه می پردازد. وجود کارگردانی چون درمیشیان برای سینمای ایران غنیمت است و باید چنین هنرمندانی را حفظ کرد و به آنها بها داد.