نمی توان به مناسک آئینی و روایتهای اسطوره ای پرداخت و هند را کنار گذاشت. نمی شود به آیینهای رمز آلود و سرشار از نشانه ی هند علاقه داشت و "بهاراتاناتیام" را نادیده گرفت. آیینی که تمامی حواس را می نوازد و سرشار از خلسه ای باستانی می سازد. بوی عود، نوای دلنواز یک موسیقی کهن، نمایش شاعرانه زشت و زیبای دنیا و ماوراء دنیا و ضرب آهنگی که ضربان آن را در زیر پوست تان نیز لمس می کنید در طول اجرای این آیین جاریست. بهاراتاناتیام مروریست شاید، بر تمامی کهن الگوهایی که ناخوداگاه جمعی ما با آن قرابت دارد. داستانهایی آشنا این بار با روایتی دیگر.
شیما مهدوی بخشهای مناسبی از این آیین غنی را برای معرفی انتخاب کرده و با انتخاب میزانسن ِ متناسب با ظرفیتهای محل نمایش، ترکیب بندی زیبایی از حرکات هماهنگ را برای اجراگران طراحی و ارائه کرده است. اگرچه گروه کاکلاکشترا گروهی حرفه ای برای نمایش به شمار می رود اما روح سیال یک آیین کهن در اجرای این گروه جاریست و نوعی حس بی پیرایگی و فراغت از تعلقات ظاهری را به مخاطب القا می کند. نشانه آن شاید اجراگر کودکی است که بعنوان نماد معصومیت و صداقت آیین گزاران، در میان اجراگران بزرگسال حضور دارد.