«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواریاست برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفتوگو درباره زمینههای علاقهمندی مشترک، خبررسانی برنامههای جالب به همدیگر و پیشنهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال
به سیستم وارد شوید
نمی توان به مناسک آئینی و روایتهای اسطوره ای پرداخت و هند را کنار گذاشت. نمی شود به آیینهای رمز آلود و سرشار از نشانه ی هند علاقه داشت و "بهاراتاناتیام" را نادیده گرفت. آیینی که تمامی حواس را می نوازد و سرشار از خلسه ای باستانی می سازد. بوی عود، نوای دلنواز یک موسیقی کهن، نمایش شاعرانه زشت و زیبای دنیا و ماوراء دنیا و ضرب آهنگی که ضربان آن را در زیر پوست تان نیز لمس می کنید در طول اجرای این آیین جاریست. بهاراتاناتیام مروریست شاید، بر تمامی کهن الگوهایی که ناخوداگاه جمعی ما با آن قرابت دارد. داستانهایی آشنا این بار با روایتی دیگر.
شیما مهدوی بخشهای مناسبی از این آیین غنی را برای معرفی انتخاب کرده و با انتخاب میزانسن ِ متناسب با ظرفیتهای محل نمایش، ترکیب بندی زیبایی از حرکات هماهنگ را برای اجراگران طراحی و ارائه کرده است. اگرچه گروه کاکلاکشترا گروهی حرفه ای برای نمایش به شمار می رود اما روح سیال یک آیین کهن در اجرای این گروه جاریست و نوعی حس بی پیرایگی و فراغت از تعلقات ظاهری را به مخاطب القا می کند. نشانه آن شاید اجراگر کودکی است که بعنوان نماد معصومیت و صداقت آیین گزاران، در میان اجراگران بزرگسال حضور دارد.
یک ننه دلاور دیگر و "یک سالاد " مخصوص دیگر از امیر دژاکام. اگرچه نمایشنامه های برشت این خصوصیت فرازمانی و فرامکانی را دارد ولی دژاکام با شیوه معمولش با استفاده از کنایه ها و استعاره ها، این داستان قدیمی را به شرایط امروز و اینجا پیوند داده است. اگرچه شاید در بعضی از پرده ها،غلظت این کنایه ها و استعاره ها اصل داستان را تحت الشعاع قرار داده باشد و بیننده برای هضم و لذت بردن از دیالوگهای پیشین، بعدیها را از دست بدهد (بخصوص اگر قبلا داستان نمایش را نداند) . شاید کارگردان تصمیم بگیرد در ادامه کار با "هرس" کردن شاخ و برگهای اضافی به مخاطب نیز اجازه تخیل بیشتری بدهد.
درمجموع از نظر فرم و نیز موسیقی موثر همراه با بازیگران، نمایشی گرم و دلچسب است که حتما بیش از گذراندن سالم اوقات فراقت ارزش دیدن دارد.