در شرایطی که بخشی از نمایش‌های فضای فعلی تئاتر تلاش می‌کنند با آشنایی‌زدایی از مفاهیم تئاتر کلاسیک (به معنی عام آن) ساختارهای عجیب‌و‌غریبشان را به رُخ بکشند و یا با طرح محتوای خط‌قرمزی و ممنوعه مورد توجه قرار بگیرند و بخش دیگر مسیر تجاری کردن تئاتر را در سراشیبی‌ تندِ آن طی می‌کنند، بازیِ یالتا بدون توجه به این فضای حاکم، ساده، شیرین و البته پر از جزئیات است. و جالب اینکه در طراحی ساختار و پیشبرد محتوایش بهتر از بسیاری از آن کارهای غامض عمل می‌کند، نه این دلیل که فرمِ پیچیده یا ساده بهتر یا بدتر از هم باشند، بلکه هارمونی فرمی اجزای کار با یکدیگر معیار این بهتر بودن است و مسلمن از بخش دیگر هم بهتر است چون در تضاد با آن نمایش‌ها کاری به کار پولسازی از تئاتر ( آن هم به به هر شیوه و قیمتی) ندارد.
طراحی بی‌ادعا و مینیمال فضای نمایش عاملی است برای شگفت زده شدن از ایده‌های روایی متن که در بین خیال و واقعیت پرسه می‌زند. کنتراست این طراحی مینیمال با ایده‌های جسورانه سیالیت زمان که ساختار کلی متن را شکل می‌دهند، باعث جذابیت نمایش تا آخرین صحنه آن است. اینکه نمی‌دانیم در چند لحظه آتی قرار است متن به کجا و چه‌قدر جلوتر در زمان پرتابمان کند و این نداستن از برخورد درست کارگردان با متن پدید آمده. در عین حال این بازی میان خیال و واقعیت با اجرای به اندازه واقع‌گرایانه و درست و به‌موقع شوخ و طنازانه و استلیزه بازیگران، نشان از درکی درست از متن دقیق و ظریف برایان فریل دارد. همین است که در پایان حس سرخوشانه چخوف که در اکثر آثار او حاکم است را با خود به بیرون سالن می‌بریم.
در کنار همه این‌ها بازی یالتا یک ویژگی نادر و منحصر به‌فرد دارد و آن «تعادل» است. ذوق‌زدگی و افراطی‌گری بی‌دلیل و منطق در آن دیده نمی‌شود و این تعادل عنصری کلیدی است که این‌ روزها نایاب شده و در هر گوشه فضای فرهنگی‌ و هنری‌مان باید قدرش را بدانیم.