دستانت را گرفتند
و دهانت را خرد کردند
به همین سادگی تمام شدی

از من نخواه در مرگ تو غزل بنویسم
کلماتم را بشویم
آنطور که خون لبهایت را شستند
و خون لبهایت بند نمی آمد

تو را شهید نمی خوانم
تو کشته ی تاریکی هستی
کشته ی تاریکی
این شعر نیست
چشمان کوچک توست
که در تاریکی ... دیدن ادامه ›› ترسیده است
در تنهایی
گریه کرده
اعتراف کرده است.

نمی‌خواهم از تو فرشته‌ای بسازم با بالهای نامرئی
تو نیز بی وفا بودی
بی پروا می خندیدی
گاهی دروغ می گفتی
تو فرشته نبودی
اما آنکه سینه ات را سوخته به بهشت می رود
با حوریان شیرین هماغوشی می کند
با بزرگان محشور می شود
تو بزرگ نبودی
مال همین پائین شهر بودی.

می دانم از شعرهای من خوشت نمی آید
می گفتی: “شعرت استخوان ندارد
قافیه و ردیفش کو؟“
حالا ویرانی ام را می‌بینی؟
تو قافیه و ردیف زندگی ام بودی.

این شعر نیست
خون دهان توست که بند نمی آید.

از الیاس علوی
پ.ن:عجب فریادی ست این شعر...