اشک از بوسه‌اش می‌بارید،
گویی تنها حسرتِ شب، ستارهٔ گم‌شدهٔ لبانمان بود.

و مرگ آغوشیست، لایق‌تر از بیان.

و چنان که در غم مرگ غرق میشویم، سرخیِ زرد پر میکشد و آواز سر میدهد.
همچنان دستانت قفل شده درهم. گویی آسمان هراسِ مرگِ ستارگانش را در انگشتانت زمزمه کرده باشد.
بگشا، بگذار همنوازی با نوای آتش وجودت را فرا بگیرد.
بگذار فراخوانِ شکست آغشته به کلامت کُنَد.
برقصا. بنوازا و بنیوشا.

و چنین است که طمع، ستارگانی از نو آفرید. درخشندگانی از هوس و نور.

براستی که فروغشان از هر آذری والاتر است.

20 اسفند 98

رنج را چنان دیدیم که خون باید گریست، و چنان شرم کشید تا اشک جاری شود.
عشق را سراییدیم و در فقر ارزش آفریدیم.
طمع را در خود فرو خوردیم،
زجر آفریدیم و ننگ.
ثروت بر آیین‌داران گشودیم و مرگ در سیرابی، نوشانده شد.

تک بیتی عذاب، در کنجکی عیان است. بنگر. پاره‌ای از تیرگی، چشم را می‌درد.
افسوس، نشخوارکنان بر سر لاشۀ من و تنها کلیشه‌ای بی‌حد و نیازست که آرامشی غریب میپراکند.
چگونه بود که رنج، عیان بود و تو رفتی؟ چگونه‌ست ... دیدن ادامه ›› که عدالت نوای صلح می‌سراید و طمع گیسوانت را می‌نوازاند؟
مگر چنین نیست که مادر، بندگان را عزیز می‌پندارد؟

ای طمع، مادر گناهان،
زیباترین آلایش جهان،
بیا جمع شویم. تا شاید روایتی گفته شد، شایستۀ بیان.

17 اسفند 98

بر مرگ، عشق‌ نهادیم،
نهان شود افکارتان.

بر ترس، تاج فکندیم،
پوچ شود، افسوستان.

بوسه را خشم می‌نامیم، قصه را غم شمردند

بر وهم پنهان سخن، قدرت برگذاردیم.


۱۳ اسفند ۹۸

رنج را که باید کشید
که تک گلی سرخ به گردن دارد،
و قطره اشکی بر تن
لکه خونی، به شأن و دعا،
میالاید بر افسوسِ ظن

و شاید

تنها رهایی از صبح،
گلی سرخ باشد و گردنی خونین
تا کبوتری پر‌ گیرد، به قدمت شب
بیاشامد افسونی، بر قامت عشق

و عهد ببندد،
پارچه ای بندد چشمانِ امید را.


و عشق،
دیگر زاده نشد.

۱۵/۰۹/۹۸

و نترسیم از مرگ
مرگ پایان کبوتر نیست.
مرگ وارونۀ یک زنجره نیست.
مرگ در ذهن اقاقی جاری‌است.
مرگ در آب و هوای خوش اندیشه نشیمن دارد.
مرگ در ذات شب دهکده از صبح سخن می‌گوید.

سهراب سپهری

بگذار در مواج‌ترین کناره‌ی شهر در هم فرو رویم

بگذار،
گیسوانت نوایی باشد تنها،
سروده‌ای غمگین.
جهان به خواب افتاد.

بگذار چشمانت را در آغوش گیرم،
آلایشی رنگین.
تیرگی رخت را در خود بپرورانم.

گفتار !
دستانم را درهم فرو ببر.
بگذار رها شویم.

سخن ... دیدن ادامه ›› !
بگذار در سخیفترین آرامگاه بن، در هم بسوزیم
سخنانت را به خنجر بکش و بگشای.

شکنج !
بگذار وجودت غرا شود، در خود بپیچد و گم شود
شاید،
فریادی آید، بیازارد آن چهره‌ی سرخین را.

هنر !
اشکم ریخت
و آب شدم
و آب شدم
و آب بود و شرم

و شاید رنج را این معنا سازند
دگر خواسته‌ای پنهان.

که تنی نبود.
و طنم را در آغوش گیرد.

2/8/98