دوست داشتمی بسیار و بزرگ. جذابیت و تأثیرگذاری هیپولیت مانند بسیاری از نمایش های اخیر نه از ابزار صحنه و تکنیک های آنچنانی است، نه از خطابه های جلوه فروشانه، نه از سه چهار جمله ی تند و تیز. شعر شاملو یا چند عبارت از اخوان هم اگر استفاده شده چنان در خدمت اجراست که بیشتر به نظر می رسد ادای دینی به این بزرگان باشد نه تمهیدی برای آشنایی زایی.
هیپولیت اوج خلاقیتی است که تا مرزهای وسواس و شوریدگی پیش رفته و اجرا که تمام می شود تماشاگر را به این فکر می اندازد که واقعاً این همه دقت و زحمت و چنین اجرای فوق العاده ای برای تنها 9 روز؟ یا حتی 90 روز! برای تماشاگر امروزی؟ که به بسیار کمتر از این هم قانع است؟
صمیمانه می نویسم که آقای امینی به شما و گروهتان افتخار می کنم.

پ.ن: اگر از دیدن شبه تله تئاترها خسته شده اید و دلتان می خواهد واقعاً تئاتر ببینید، گویا تنها 4 اجرا مانده است.