ساخت همچین فیلمی برای شهاب حسینی کمی زودهنگام بود. درسته که شهاب حسینی در طول فیلم خودش و دغدغه های ذهنی اش رو بازی میکنه، و در بستر داستان مفاهیم فلسفی و عرفانی وجود داره. درسته که داستان نقطه آغاز و پایان داره، درسته که حرفهای زیادی برای گفتن داره، درسته که یک ذهن از هم گسیخته را به تصویر میکشد، اما نکته مهم نحوه بیان همه دغدغه ها است.
متاسفانه شهاب بیش از حد اصرار داره که به هر جنس و نوعی از مخاطب ، مفاهیم و نمادها را بفهمونه. برای همین اجرای کارش خوب از آب درنمی آید. اساس فیلم اصلا برای مخاطبین عامی که در جستجوی فیلمی برای گذران اوقات خود هستند ساخته نشده، حضور کودکان برای تماشای فیلم اساسا بی معنی است|، حتی برای قشر نوجوان هم توصیه نمی شود چرا که این قشر نمی تواند دیدگاهی معناگرا داشته باشد.
فیلم از جاهایی به بعد برای خودنمایی کارگردان برای ایجاد تمی فلسفی گونه به یغما می رود.
اجرای هاب در 38 نقش متفاوت تعریف نمی شود، حتی 38 تیپ هم وجود ندارد، صرفا تغییر گریم اتفاق می افتد و ظاهر کار حفظ میشود.نمایش تعدادی از شخصیت ها و یا تعادی از دیالوگ ها غیرضروری بود.
به هرحال آقای شهاب حسینی اگرچه بازیگر بسیار توانمند سینمای ایران محسوب میشود، اما کارگردانی هم نیازمند تخصص و مهارت های ویژه ای است که هر کس از عهده آن بر نمی آید.
کلام آخر: اگر شهاب حسینی این فیلم را در بخش هنر و تجربه اکران میکرد شاید در آماج این همه نقد قرار نمی گرفت.