با سلام
امروز براى دیدن این نمایش در سانس دوم آن با بلیط خریدارى شده از طرف تیوال (بدون شماره صندلى، چرا؟ چون جشنواره است) رفتیم.
در سالن کوچک مولوى در همان دقایق اولیه باز شدن در سالن (١٧:١٠)صندلى ها پر شد و همچنان مسئول سالن به پهن تشک و رختخواب در جلوى صندلى ها مشغول بود (ردیف ١،٢٣..) که فکر کردم که اینجا به تنها جایى که شباهت ندارد تئاتر است. دکورى زیبا در مقابلم دلبرى میکرد، تشنه دیدن بازى همکاران و دوستان عزیزم (خانم بیکایى، یگانى و رفیق دیرین جواد اعرابى) بودم اما اینگونه کار رفقا را به تمسخر گرفتن به اسم جشنواره که انگار بسیار هم معمول است، دلم را بدرد آورد. دلم نیامد کار دوستانم را در این شرایط ببینم. جشنواره شان پیشکش خودشان باد. اول شعور احترام به مخاطب را پیدا کنید بعد گروه هاى تئاترى و مردم را به آن دعوت کنید
چه بسا این نمادى گویا از وضعیت تئاتر و فرهنگ است.
پ.ن: دیدار دوست گرامى Marilion در لابى و گپ و گفت کوتاهمان بسیار دلچسب بود و از ایشان عذر مى خواهم که نتوانستم خداحافظى کنم.