سلام. من بازی های تئاتری به معنای خاص کلمه که از دریچه ی دوربین از آن ها به عنوان «مصنوعی» یاد می شود را در تئاتر بد نمی دانم. این یکی از امکانات تئاتر است؛ چرا نباید از آن در این مدیوم استفاده کرد؟

داریم در مورد دو نوع بازی متفاوت صحبت می کنیم، که هر دو به جای خود محترم و از بایست های صحنه هستند. اتفاقا چرا نباید در نمایش هایی با تم اقتباسی این صورتک گذاری ها (به قول شما) انجام بشه؟ چرا نباید اغراق - هم - گاهی آگاهانه به بازی های یک نمایش اضافه بشه؟ فراموش نکنیم تئاتر در ابتدا مأمنی برای همین اغراقات نمایشی بوده، که کم کم امکانات دیگر بازیگری و صحنه را نیز کشف کرده. پس من دلیلی برای حذف این تکنیک - یا انتخاب - نمی بینم. این را انتخاب بدانیم، نه ضعف.

من هم گفتم که سبک اغراق آمیز در تیاتر قابل قبول است و میتواند معیاری برای تشخیص بازیگر خوب و خلاق باشد. اما خود شما از کلمه "آکاهانه" استفاده کردید. در این نمایش برخی بازیگران بازی آگاهانه ای نداشتند- البته دو سه تا از بازیگران با آگاهی و کنترل کامل بازی میکردند- و نتیجه نه ایفای نقش یک شخصیت بلکه ادای یک شخصیت را دراوردن بود و این عدم آگاهی در بازیگری یک ضعف است و نه یک انتخاب .