یک فیلم باحال

متولد 65 از نوع فیلمهایی است که اصطلاحا به آن ها میگویند فیلمهای حال خوب کن. این نوع فیلمها نه آنقدر جدی و تکان دهنده اند که در سالن سینما تو را روی صندلی بالا و پایین کنند، نه آقدر سبک و سطحی اند که تو را از وقت گذاشتن برای تماشایشان پشیمان کنند، نه آقدر دنبال متفاوت نمایی و فرم بازی اند که تو را گیچ کنند. این نوع فیلمها البته بهره ای از هر کدام از این گونه ها می برند اما در واقع برچسب هیچکدامشان را نمیخورند. بنابراین مقداری جدی اند، مقداری سبک اند و مقداری هم تفاوت و تازگی دارند. اما امتیاز اصلی چنین فیلمهایی لحن یکدست و سرپای آنهاست. متولد 65 هم قطعا بیشترین سود را در کیفیت خوبش، مدیون چنینی لحن درست و متوازنی است. فیلم در تازگی و طراوت، مدیون ایده نو و جدیدش است، در سرخوشی و بامزگی، مدیون شوخی و بازی های دو کاراکتر پایین شهری جوانش در مواجهه با کاراکترها و فضاهای طبقه ثروتمند است و جدیت اش را هم از رابطه عاشقانه اما پر از دست انداز پسر و دختر و همچنین پریشان حالی و طماع بودن زوج متمول فیلم وام میگیرد. و کارگردان سعی میکند از هر کدام از این خصوصیات مهم در جای درست روایت و به اندازه استفاده کند. البته جز لحظاتی اندک مثل (پایان بندی که به نظر میرسد فیلمساز کم آورده است و دارد سرهم بندی میکند) تا حدود زیادی موفق است. بنابراین ما با فیلم سرحال، بازیگوش، قصه گو و خوش ریتم و البته دغدغه مند طرفیم. و زمانی که از سالن بیرون می آییم شاید آنقدر فیلمی راکه دیده ایم ویژه تلقی نکنیم اما واقعا حالمان خوش است و این امتیاز قابل اعتنا برای یک فیلم جمع و جور، کم ستاره و کم هزینه است.