نمایش آیسلند دارای یک نمایشنامه ی روایت محور و متشکل از مونولوگ های سه شخصیت می باشد. به نظر بنده اولین ایده ی اجرایی این است که این سه شخصیت روایت های خود را در سه موقعیت ایستا و بدون حرکت خاصی انجام دهند که اتفاقا در این نمایش دقیقا همین اتفاق هم می افتد و از این جهت تفاوت چندانی با نمایشنامه خوانی نمی کند.
شاید اقتضای نمایشنامه ایجاب می کند که چیزی بیش از آنچه اجرا می شود نبینیم اما تکلیف رضایت تماشاگری که قرار است با قیمت بلیت این روزها از تماشای یک نمایش لذت بصری نیز ببرد چه می شود؟
(روی واژه تماشا تاکید ویژه ای دارم. چرا که نام مخاطب تئاتر تماشاگر است و نه شنونده)

این نمایش را دوست نداشتم.