وای که چقدر حال کردم با این نمایش... بازی فوق العاده ی همگی دوستان، بیان قوی بازیگرها و صدای میخکوب کننده ی آقای حسینعلی پور( دلم می خواست بعد نمایش بپرم بغلش) . طنزهای خردمندانه و عمیق... بیان مفاهیم فراموش شده ای از زندگی و مرگ... برام جالب بود که این طنزهای دلچسب متعلق به نویسندگان بزرگ مشهور نیست(آفرین آقای عبدی). وقتی نمایش تموم شد دلم می خواست دوباره برگردم سالن و تکرارشو ببینم.
اصلا همینکه بازیگرهای سینمایی مشهور در این نمایش نبودند و من راضی بودم از کیفیت نمایش، احساس افتخار میکنم. یه تئاتر کاملا تئاتری و نه آلوده به آفت تئاتر معاصر یعنی استفاده از ستاره های سینما در جهت گیشه.
یه سری جاها هم که مبتکرانه بود خیلی خوشم اومد . مثل اسلوموشن شدن قسمتهایی از حرکات دوستان و یا بازی گل یا پوچ.