اجراى امشب هملت به هنرمند فقید عارف لرستانى تقدیم شد. و براى شادى روحش دقیقه اى سکوت کردیم. با سپاس از این اقدام خوب و انسانى.
هملت دو ساعت است . ابتدا زمان نمایش کمى نگرانم کرد. اما پس از پایان نمایش احساس کردم زمانى که بر من گذشت کمتر بوده و این نشانه خوبى از کارگردانى و چیدمان درست و اندازه صحنه هاست.نمایش یک موتور محرک دارد که هرجا قرار است نمایش از ریتم بیفتد یا قصه خسته کننده شود این موتور محرک به کار مى افتد و ریتم و جذابیت و اکسیژن را به نمایش باز مى گرداند. دادگر با تیزهوشى صحنه هاى رز و گیل را که به نوعى نفس کش نمایش هستند در لابلاى کارش چیده است و به تماشاگر جاى نفس مى دهد . ضمن اینکه بخش مهمى از قصه و فضاى نمایش نیز با همین دو شخصیت ساخته مى شود. با قاطعیت مى توان گفت علیرضا آرا همان موتور محرک نمایش است که با قدرت بازیگرى و طنازى فوق العاده اش بار بزرگى از جذابیت نمایش را به دوش مى کشد و ما را به همراه خود تا پایان نمایش مى کشد. استفاده از او و پانته آ پناهى ذکاوت دادگر را نشان مى دهد که با شناخت توانایی هاى این دو ،نمایش خود را رنگین و جذاب تر کرده است. زوج رز و گیل بسیار خوب از کار درامده اند ، آنقدر که تماشاگر با آنها بیشترین ارتباط را برقرار مى کند . با همه احترام به پناهى ها که تلاش زیادى مى کند باید گفت توقعىان از وى براى بازى در نقش یک مرد با توجه به توان او کمى بیشتر بود .شاید کارگردانش نخواسته که او مردانه بازى کند و البته همه اینها سلیقه اى است . اما در عوض علیرضاى آرا نشان مى دهد که حالا دیگر باید او را به عنوان بازیگر درجه یک و قدرتمند تاتر ایران شناخت. این را هم بگویم که امین طباطبایی نیز با ایفاى هملتى عجیب و غریب و غیر منتظره توانایی خود را به خوبى به رخ کشیده است.