با نظرتون موافق نیستم .درسته که پرمخاطب بودن نمایش دلیلی بر خوبیش نمیشه اما تقریبا تمام فاکتورهایی که برای خوب بودن یک نمایش لازمه و شما نام برده بودین رو در حد نسبتا بالایی داره این نمایش. اگر داستان و نمایشنامه این اثر مورد نظرتون باشه که باید عرض کنم این نمایشنامه اقتباسیه و اتفاقا یک فیلم هم بنام le prenom از روی کتابش به همین نام ساخته شده و فیلم خوش ساختیه و اتفاقا تو اون فیلم هم کم وبیش شاهد شوخی هایی از این دست میشه بود. .درمورد بازیگران به نظر من تمامشون خیلی هماهنگ و یکدست به ایفای نقششون پرداختن .طراحی صحنه در حد استاندارد و خوبی بود والبته یه موسیقی هماهنگ با ریتم کلی نمایش. به نظر من اینکه کمدی بودن و شوخی های نمایش تا چه حد به متن اصلی وفاداره و چه مقدار این نمایش به سمت لودگی رفته انچنان مهم نیست. به نظر من مهم حس رضایت در چهره اکثر تماشاچی های این نمایشه بعد از پایان اون. واقعیتش اینه که این روزا برای دیدن یه نمایش وزین با دیالوگ های اخلاقی بدترین انتخاب شما میتونه یه نمایش کمدی باشه. به نظر من این نوع شوخی ها رو خوب یا بد زشت یا زیبا این روزا در اکثر نمایش ها چه کمدی یا درام ,اجتماعی یا حتی خانوادگی میشه دید .من از دیدن هر دو اجرای این نمایش (سال 94 و امسال) لذت بردم و پیشنهادش میکنم به تمام عزیزان.(با احترام به سرکار خانم ادبی و بازی بسیار خوبشون در این نمایش به نظر من سرکار خانم صامتی یک سر وگردن بالاتر به ایفای نقششون در اجرای قبلی این نمایش پرداختن)

"داستان وزین با دیالوگهای اخلاقی"!!!؟ بطور شبانه روزی از بیست وجند کانال سیما و چندبرابر کانال صدا داره پخش میشه،اصولا این مملکت تنها موردی که درش فراوانی هست داستانهای با دیالوگهای اخلاقیه! از داستان راستان که زمان مدرسه بزور تو مغزمون فرو میکردن تا بخش بررگی از کتابهایی که توسط نهادهایی که بودجه فرهنجی رو میبلعند چاپ میشه تا همون صداسیمای با اخلاق!!!! که تازه طنزهای فاخر و بدنر از لودگی هم پخش میکنه...ایران تنها نقطه ای در دنیاست که درش فیلمها،سریالا و گاها تاترهایی با "جملات اخلاقی " و بدور از انچه مبتذل مینامنش به وفور یافت میشه و در میان ملل متمدن ازین یه قلم خبری نیست....ضمنا نمایشهای کمدی موزیکال سلیقه بخش دیگه ای از جامعه رو پوشش میدن و جماعتی که با اونها میخندند ،پپیرونی رو چندان جذاب و بامزه نخواهند یافت و بالعکس ادمهایی که نمیتونن حتی ده دقیقه از جنگ های موزیکال رو تحمل کنن با بخشهایی از پپرونی میتونن بخندن ...و نهایتا وجود شوخیهای لایت شبه اروتیک اب کشی شده در دو اثر سبب هم رده بودنشان نمیشه چرا که بزرگترین و با ارزشترین کمدیهای روز دنیا هم سرشتر از چنین شوخیهایی هستن(البته بشکل خیلی واقعی تر و با سانسور بسیار بسیار کمتر) اما با هیچکدام از دو کار بالا در یه رده قرار نمیگیرن

اتفاقا نظر بسیاری از تماشاچیان این هست که تاتر به سمت دیالوگهایی از این دست کشیده نشه، وگرنه به قول جنابعالی همون تلویزیون که هست، مخاطب هم میشینه تو خونه و شلوغی و ازدحام سالن رو تحمل نمیکنه و نظیر همچین نمایشهایی را میبینه!
دست بردن تو یه نمایشنامه اونم در این حد قطعا از بار معنایی اون کم میکنه.
کسی مخالف شوخی نیست ولی متعادلش اونم رو صحنه تاتر با این مضمون.

با سلام
آقای دانش عزیز فکر میکنم اینجا بحث سانسور و تلویزیون و عدم وجود آزادیهای فرهنگی نیست.واقعیت اینه که اگر تاتری در راستای هدفش اعم از سرگرمی یا رسوندن پیامی خاص به مخاطب از ابزار شوخی های کلامی خاص استفاده کنه ، مشکلی نیست.ولی وقتی نمایشی از این ابزار به شکل بی هدف استفده میکنه گویی مخاطب رو و سلیقه اش رو به بازی گرفته.

خانم هد‌‌یه، اقای همتی .،اول این که بدلایل زیادی براحتی قابل اثبات هست که اکثریت مخاطبان وجود این قبیل شوخیها رو در نمایشهایی که کمدی محسوب میشن،میپسندن....این کار هم بهیچ وجه کسی رو گمراه نکرده از نام نمایش از پوستر نمایش و از داستان نمایش و حتی از ترکیب بازیگرها کاملا مشخص هست که با یه اثر کاملا جدی مواجه نیستیم...هرچند در اجرای دو سال پیش این کار(در ایرانشهر ) که من دیدم بجز چند دقیقه ای که پیتزایی وارد صحنه شده بود ،حجم شوخیها محدود و در راستای اصل نمایشنامه بودند و شوخیهایی هم که گاها با کاراکتری که جمشیدی بازی میکرد میشد هم ریشه در نمایشنامه دارند(دست کم در اجراهای انگلیسی هم وحود دارند)
دوم این که در تهران هر شب حدود صد نمایش مختاف در ژانرها و سبک های مختلف برگزار میشه و خیلی از اونها کمدی نیستند و لذا مخاطب هر گاه که به چنان کارهایی رغبت داشته باشه دستش در انتخاب باز هست اما نمیشه به دیدن کار کمدی رفت و توقع داشت حجم شوخیها کم باشه و جملات اخلاقی!(که همانطور که گفتم در صداسیما به وفور وجود داره ) از بازیگرها شنید
سوم هرچند قرار نیست یه اثر کمدی لزوما مفاهیم خاصی رو منتقل کنه اما درین کار ... دیدن ادامه ›› المان های نمایشنامه اصلی تا حد زیادی منتقل شدند و به کنکاش در مورد سوتفاهم های و پیچیدگیهای موجود در روابط انسانی و تفوت زاویه نگاه ها به زندگی و...میپردازه و چقد خوب که چنین اثری ساخته شده که درش تعادل هوشمندانه ای وجود داره که میتونه مخاطب عام غیر تانری رو به سالن بکشونه(و بخشی از اونها رو به مخاطبان دائمی تاتر تبدیل کنه ،چیزی که تاتر ما برای بقا در دوران فعلی شدیدا بش نیاز داره) و هم باعث بشه دست کم برای دقایقی با دغدغه های نمایش همراه بشن و براشون اغاز روندی جدید باشه
چهارم....خانم هدیه، ظاهرا من و شما تلویزیون دو کشور مختلف رو مد نظر داریم ،انچه من گفتم راجع به صداسیمای خشک و جدی که سطحی ترین و شعاری ترین حالت ممکن سعی در شکل دادن به افکار مخاطب داره و مملو از جملات اخلاقی(که مد نظر شماست) هست ....اما در تلویزیونهای امریکا همزمان بیش از سی کمدی در حال پخش هست که سرشار از اروتیک ترین شوخیهای ممکن هستن (و طبعا همین در بسیاری از نمایشهاشونم صادق هست) و در سریالهای جدی هم علاوه وجود عناصری که اخلاق گرایان ما رو(چه از نوع مذهبی و چه سکولار) بشدت ازرده میکنه! از موعظه های مستقیم و جملات اخلاقی خبری نییست .....خلاصه این که اگر کسی در منزل بشینه چیزی شبیه پپرونی رو از سیما نخواهد دید