نقد یک عامی سرخورده:
بنده به شدت معتقد به حمایت از تئاتر مستقل ، دانشجویی و جمع و جورم، اما ایا مجریان چنین آثاری معتقد به احترام به تماشاچی هستند؟؟! بالا بودن سطح انتظار از آثار کوچک عمل بلاوجهیه اما بعضی اوقات چنین کارهایی در نهایت کج سلیقگی اجرا می شوند. از متن شروع می کنم. متن هیچ چیزی برای من در اصطلاح تماشاچی نداشت، مطلقا. ادمای نمایش داستانشون چی بود، اصلا می ریم قبل از داستان، اینا کی بودن ، ماه پیکر عاشق میرغضب است و خودکشی می کند و میرغضب هم در انتقام این خوکشی کشته میشود. خب اینجای داستان قابل قبول ، کات کردن کار به گروه نمایش دیگر چه داستانی داشت؟ یک عده نابازیگر که توجهی به نمایش و تمرین ندارن؟ خب که چی؟ فقط بازیگر نقش ماه پیکر گویا با دوست پسرش درحال کات کردن بودند که اون هم در حد سه ثانیه نشون داده شد با یک صدای ضعیف و زیر فوکوس باقی بازیگران. به عقیده من تمام مشکل این نمایش از متن به شدت ضعیف و بی مورد بود ولاغیر. یک مورد دیگر از عدم سلیقه، داستان موسیقی انتخابی بود. اولا نیازی به پرکردن صحنه با موزیک نیست حال که اصرار به استفاده از موسیقی احساس می شود چه خوب که این کار درست انجام شود. باور بفرمایید قطع کردن ناگهانی موسیقی حرکت دل چسبی نیست، میشود به آرامی صدای موسیقی راکم کرد. عیبش گفتی حسنش نیزبگو، سه نفر از دوستان بازیگر خوب ظاهر شدند و باورپذیر ، ابراهیم خان علی یاری، نرگس قدیرنژاد و حبیبه بهرامی. یکی از دوستان هم دیر تشریف آوردند و موجبات تاخیر رو فراهم کردند ، از ایشون هم سپاسگزاریم. اگر مطلب ناراحت کننده ای گفته شد بنده رو عفو بفرمایید، نیت خیر است. بنده کاملا واقف به زحمات شبانه روزی دوستان و مشکلات هستم، اما دلسوز زحماتی هستم که خروجی مناسب ندارد.