نقد یک عامی سرخورده:
”همین که پول حلزون و میگوی شامو یه کاپیتالیست پرداخت می کنه خودش مبارزست، نه؟!” . این جمله
می تواند ارتباط معنایی ظریفی با اجرای این نمایش پیدا کند، نمایشی که به ظاهر متعلق به دوران خاص تاریخی خود است اما به واقع نمایش متعلق به تمام دوران هاست. مفیستو یک نمایش درجه یک است به معنای واقعی. متن قوی، اجراهای قابل قبول- غیر از معدودی از بازیگران- و موسیقی ارکسترال عالی- از اجرای کرال نمایش هم نبایست غافل شد- . خسته نباشید به تمام مجریان این نمایش درجه یک علی الخصوص جناب دلخواه.

نقد یک عامی سرخورده:
بنده به شدت معتقد به حمایت از تئاتر مستقل ، دانشجویی و جمع و جورم، اما ایا مجریان چنین آثاری معتقد به احترام به تماشاچی هستند؟؟! بالا بودن سطح انتظار از آثار کوچک عمل بلاوجهیه اما بعضی اوقات چنین کارهایی در نهایت کج سلیقگی اجرا می شوند. از متن شروع می کنم. متن هیچ چیزی برای من در اصطلاح تماشاچی نداشت، مطلقا. ادمای نمایش داستانشون چی بود، اصلا می ریم قبل از داستان، اینا کی بودن ، ماه پیکر عاشق میرغضب است و خودکشی می کند و میرغضب هم در انتقام این خوکشی کشته میشود. خب اینجای داستان قابل قبول ، کات کردن کار به گروه نمایش دیگر چه داستانی داشت؟ یک عده نابازیگر که توجهی به نمایش و تمرین ندارن؟ خب که چی؟ فقط بازیگر نقش ماه پیکر گویا با دوست پسرش درحال کات کردن بودند که اون هم در حد سه ثانیه نشون داده شد با یک صدای ضعیف و زیر فوکوس باقی بازیگران. به عقیده من تمام مشکل این نمایش از متن به شدت ضعیف و بی مورد بود ولاغیر. یک مورد دیگر از عدم سلیقه، داستان موسیقی انتخابی بود. اولا نیازی به پرکردن صحنه با موزیک نیست حال که اصرار به استفاده از موسیقی احساس می شود چه خوب که این کار درست انجام شود. باور بفرمایید قطع کردن ناگهانی موسیقی حرکت دل چسبی نیست، میشود به آرامی صدای موسیقی راکم کرد. عیبش گفتی حسنش نیزبگو، سه نفر از دوستان بازیگر خوب ظاهر شدند و باورپذیر ، ابراهیم خان علی یاری، نرگس قدیرنژاد و حبیبه بهرامی. یکی از دوستان هم دیر تشریف آوردند و موجبات تاخیر رو فراهم کردند ، از ایشون هم سپاسگزاریم. اگر مطلب ناراحت کننده ای گفته شد بنده رو عفو بفرمایید، نیت خیر است. بنده کاملا واقف به زحمات شبانه روزی دوستان و مشکلات هستم، اما دلسوز زحماتی هستم که خروجی مناسب ندارد.

یک عامی سرخورده:
ملال زندگی رو به زوال. هرآنچه که از زندگی می خواهید بدانید‌ به تماشای این نمایش بنشینید. روایت این نمایش بر پایه حسرت بنا شده. حسرت زمان از دست رفته که در تمامی فروض در انتها دستاوردی جز ملال نخواهد داشت.نمایش با ذکر خاطره گویی الگا از روزگار دلپذیر دوران کودکی و حضور پدر و مادر آغاز می شود. رابطه میان سه خواهر به زیبایی تصویر شده، الگا و ماشا در جایی ایستاده اند که النا با هر تصمیمی به سرنوشت یکی از دو خواهر دچار می شود. الگا زندگی را به پای عشق به همنوع و آموزش گذاشته و تنها روزگار را سپری می کند و ماشا تن به زندگی زناشویی سپرده و دچار رخوت شده و برای فرار از رخوت عاشق می شود. نمایش سراسر ملال است ، داستان زندگی تک تک انسان هاست. گویی انسان در هر مسیری پای بگذارد در انتها ملال و رخوت است که نصیب می شود. چه تلاش کنی، چه بی عار روزگار بگذرانی، چه عاشق پیشه شوی ، چه از آن فرارکنی، چه زندگی متعهدانه در پیش گیری یا خیانت پیشه کنی.( و جالب این که خیانت جزء جدا نشدنی تمام نمایش نامه های چخوف است ).از زبان یکی از شخصیت ها اصیل ترین تمنای انسان بیان می شود« زندگی سراسر درد است ، ایکاش در انتهای این درد کشیدن ها بفهمیم برای چه این همه درد کشیدیم». تمثیل مارش نظامی شاد انتهای نمایش نیز زیباترین تعبیر بکار رفته در این نمایش است. هیاهو برای هیچ. سربازانی که با مارش نظامی شاد به استقبال مرگ می روند. گو آنکه آدمیان قبل از تولد با چنین مارشی به استقبال زندگی سراسر ملال می روند، و بعد از هر دردی زندگی ادامه می یابد. بگذریم. نمایش بسیار یکدست اجرا شد( غیر از شخصیت پردازی دکتر که ناموفق بود) . شخصیت پردازی دبیر جذاب و دلنشین بود و به شکستن فضای سرد نمایش کمک می کرد( الحق که عالی اجرا شد) . صحنه پردازی هم دقیق و هوشمندانه بود( تمثیل میز و صندلی که تا انتهای نمایش کوچک و کوچک تر می شود) در انتها خسته نباشید به تمام گروه اجرایی و جناب معجونی خستگی ناپذیر.