--نسل های زخمی--
انقدر (محسن)به دووم آوردن ادامه داد و ادامه دادیم تا فیلم رو پرده رفت و چشممون به جمالش روشن شد!
پیش تر اینکه من خواب تلخ رو هم دوست داشتم بسی. گفتی مرگ و متعلقاتش مدام با ذهن امیر یوسفی اتصالی میکنن.
کارگردان برای جان بخشیدن به درگذشتگان از ترفند "قاب بخشیدن" به آنها بهره میگیره.. و آنها را به عرصه ی وجود باز میگرداند. و حالا آنها و باورهایشان را و آلودگی شان را به زمان زیستشان و به شرایط لعنتی ای که همچون "تقدیر گریز ناپذیر" روی افراد هر نسل سایه می افکند، به تصویر میکشاند و باهم روبرو میکند!
نسل هایی که پی در پی و پشت در پشت، زخمی ِ ایدئولوژی ها و مکاتب فکری اند. ایدئولوژی ها و مکاتبی که پیوسته علیه زیستن آدمی اند و او را از اصالت و فردیت اش دور می اندازند و... این زندگی است که همیشه جای دیگری در دوردست زیسته نشده تلف می شود!
* تماشای این فیلم که یک تلخی شوخ و شنگ یا شوخی تلخ و تند با همه چیز از سوی همه چیز بود رو پیشنهاد میکنم.
و نهایتا تیتراژهای دلبرانه ی امیر یوسفی که در خواب تلخ هم همینقدر نغز و ظریف پرداخته شده بودند.