دو سه شب پیش موفق به دیدن ماتریوشکا شدم. اساسا خیلی علاقمند به چخف نیستم. اما انقدر کامنت های مثبت در دوره های مختلف اجرای این نمایش دیده بودم که خیلی کنجکاو بودم برای تماشاش....
واژه ابتذال معمولا برای مردم این سرزمین دارای بار منفی مضاعفیه، نسبت به معنای روی کاغذشه. اما اگه کمیاز بار منفی این کلمه فاصله بگیریم باید بگم ماتریوشکا بنظر یه مبتذل اساسیه. یه نمایش جلوه گرانه بیش از حد...
شما با یه سری داستان های معمولی مواجه هستی که چندان جذاب نیستن. اساسا داستان های فلتی هستند همراه با یه خرده پیام های انسانی و اخلاقی. اما ابتذال در اجراست. اجرای پارسا پیروزفر به شکل مبتذلی فوق العاده است. فکر کنید یه آدم نزدیک به دو ساعت 20 تا شخصیت مختلف را برای شما بازی کنه. توی یه صحنه که فقط یه میز و صندلی و چندتا شی کاربردی داره به اضافه یه جا لباسی. و بازیگر در آنی از یه لحن به لحن دیگه، از یه حس به حس دیگه سویچ میکنه و اینکار رو به بهترین شکل بدون هیچ تپق یا اشتباه در اجرا انجام میده. بنظرم پارسا پیروزفر در مقام طراح،کارگردان و بازیگر بیشتر انگار دنبال یه جلوه گری از قدرت فوق العاده خودش در بازیگری و البته طراحی و کارگردانی تئاتر بوده و انصافا نشون داده چقدر توانمنده، تا حدی که جایی برای شک در این توانمدی نمیذاره ولی بنظرم دو ساعت تماشای این جلوه گری باعث میشه ته کار جز تمجید از قدرت اجرای پارسا پیروزفر چیز دیگه ای برای مخاطب نمونه و کار خیلی زود توی ذهنش بایگانی شه، اونم فقط و فقط با یک جمله : چقدر بازیگر خوبیه این پارسا پیروزفر.
همین.